xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Deze morgen, vroeg genoeg ‘pour ne pas rater ma vie’, op het laken van de lucht, het winter sterrenbeeld van Orion. En in de verlenging van de gordel van Orion, Sirius, de Sothis ster, waaraan de huidige chronologie van Egypte werd opgehangen, een geschiedenis die ik wel eens vertellen zal - bij kaarslicht en open haard - als het me nog toegelaten wordt.

Maar Sirius, de helderste onder de sterren – ze had ook het hart gestolen van de jonge dichteres, Alice Nahon – draagt een bijzondere betekenis voor mij. Ze herinnert me aan een Joods-Russische- Amerikaanse interdisciplinaire schrijver, wier naam voor velen een vloek is – omdat ze hem nooit ‘zelf’ hebben gelezen -  Immanuel Velikovsky, totaal vergeten nu, wier werken me jaren lang hebben bezig gehouden. Alles was Velikovsky in die tijd, eigenlijk te gek om waar te zijn zul je zeggen, maar het was.

Het is met hem dat ik, hem volgend, jaren gewandeld heb doorheen het Oude Testament, dat ik de Egyptische Geschiedenis heb doorlopen en deze van de Zeevolkeren. Het is hij die heel wat wist – of meende te weten - over de planeten, Jupiter, Mars en vooral Venus. Het is hij die getracht heeft te bewijzen dat de fameuze koningin van Sheba niemand minder was dan Koningin Hathsepsut. En het allerbelangrijkste dat hij mij heeft bijgebracht is het feit dat de tien plagen van Egypte geen plagen van God waren maar de gevolgen van een zware catastrofe die ongeveer 1500 jaar v.Chr. Egypte heeft  geteisterd.

het is ook de reden waarom ik Sirius-Sothis behandel met respect. En dit is het belangrijkste dat ik te vermelden heb van wat de wind me bracht vandaag of de meeuwen. Al gebeurt er elke dag heel wat, dat echter geen woorden waardig wordt geacht.

De rotsen hier zijn dood gebloeid, nog wat verdroogde bloemen, lijk dorre gedichten, nog wat zaden hier en daar, uitgezaaid over wat spleten in van ouderdom  wit gewaaide rotsen.

Vandaag nadert vlugger dan gisteren het avonduur, de eerste ster is er nog niet en ook voor Sirius is het nog wat wachten. Maar komen doen Orion en Sirius zeker, ze zijn niet zoals de zeemeermin.

Niet elke dag is de zee een vruchtbare akker voor de woorden die ik schrijf.