xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En dan het gedicht ‘Antico Inverno’ van Quasimodo dat hij ooit eens opviste uit Le Monde:

   Desiderio delle tue mani chiare

nella penombra della fiamma

sapevano di rovere e di rose

di morte. Antico inverno.

Cercavano il miglio gli uccelli  

ed erano subito di neve,

cosi le parole

un po’di sole, una raggiera d’angelo

e poi la nebbia, e gli alberi

e noi fatti d’aria al mattino.

Hij denkt, hoe vertaal ik dit gedicht van Quasimodo. En is het wel te vertalen, is ‘neve’ niet meer sneeuw en heeft ‘rovere’ niet meer de geur van eik dan eikenhout? En als men het gedicht enkele malen heeft gelezen, zoekend naar de preciese betekenis van elk woord, is het niet meer nodig te vertalen en is het woord evenveel klank geworden dan inhoud.

Zo wat met ‘una raggiera d’angelo’, is het een engelenlicht dat een ogenblik de mist doorbreekt?

Maar helder is het begin: verlangen van je blanke handen in de schaduw van de vlammen, die geurden naar eikenhout, naar rozen, die geurden naar de dood. Winters van oudsher.

Of, denkt hij, herinner je mijn lief, we zaten voor het haardvuur in die oude chalet die als een boot de vallei inschoof. Je blanke handen lijk een verlangen in de schaduw van de vlammen, de geur van eikenhout toen, de geur van rozen, van de dood, in die winters van vroeger.

En vogels die de granen zochten in de sneeuw, die plots waren als sneeuw, zo de woorden een weinig zon, het licht van engelen en dan de mist erover en over de bomen, en wij,  als van lucht in de morgen.

Maar het gedicht vertalen kan men niet, wel aanvoelen hoe het is gegroeid uit zijn eerste zin, verlangen van je handen, of verlangen naar je handen. Een eerste veelzeggende zin met al wat verband houdt met wat vrouwenhanden betekenen kunnen, een zin die een gedicht in potentie is, zoals in een eerste lijn een tekening schuilt, en in enkele noten een sonate.

Hij wist het nog heel goed, ze waren verrast door de regen en naar huis gerend. Hij had de haard aangestoken, de grote brede haard van de oude chalet, zwart geblakerd, met de boeken omheen hen, vreemde boeken met vreemde titels en even vreemde namen van schrijvers. Ze lagen uitgestrekt elk op een schapenvel voor de vlammen, enkel hun vingertoppen raakten elkaar terwijl het regenen bleef.

Quasimodo en zijn Antico Inverno, hoe dicht alles bij elkaar ligt. En nu vandaag hoe het kan dat hij hier in deze woning gezeten, teruggrijpt naar wat Quasimodo, wie weet waar en wie weet wanneer en onder welke omstandigheden, geschreven heeft. En thans, eens te meer zijn woorden lijk una raggiera d’angelo.

Totaal onverwacht springt de herinnering op, een woord, een geur, een ritseling en de beelden vertellen je. En wat al heel ver in de tijd lag, plots te dichtbij.