.

‘La poesía es algo parecido

A un sueño en la vigilia’¹

Alledaagsheid is hier niet je deel

je stijgt hier hoger dan de golven,

je zweeft, je raakt de wolken,

het licht waarin je zwemt,

erin onderduikt en zoals het water

je omkleedt van kop tot ingewand.

Want ook in boeken, je verdween in

‘¿Donde està Dios?’, je waart

er zo gelukkig mee omdat ook jij

een zoeker bent en meent dat Hij die is

de trilling is, het licht, het onverhoopte,

dat als stuifmeel is, en jij bestoven

en bevrucht. Een ingesteldheid

die je nimmer laten zult, want

je weet van Heidegger:

‘een idee eens opgedaan, je er

geen afstand meer van doet’.

Je stijgt hier hoger dan de golven

om glans te geven aan dit je leven.

Want je kon ook deze morgen,

zoals zovelen hier, zijn opgestaan,

verdord als schrale aarde

die naar regen snakt, maar

niets daarvan, je twijfelt niet,

je bloeit in woorden open

en als later komt, je keert vanwaar

je kwam, dit is wat je verkondigt,

een leven lang.

Heidegger tiene razón.