In wat destijds het klooster,

de witte gangen en de zalen,

de uitgebloeide rozen in de tuin:

ze speelde Bach die avond

haar kleed was roder toen.

Hare handen, hare vingers,

vlugge intimiteiten

in de toetsen,

alsof het gezangen waren,

rimpelingen van een groot geluk

pas opgekomen.

Van wie het componeren was,

van wie het in elkaar verweven,

van ranken en voluten er verborgen was,

het onomwonden zijn,

elk ogenblik de prikkel

van het rijzen en het dalen,

het opspringen.

Wat is van wie en wie is van wat?

Wie hoorde hoe de tijd toen sprak,

van het ingetogen zijn,

het onvermogen hoger nog te stijgen,

al wilde ze,

al wilden allen die er waren.

Alsof het mogelijk was

dichter nog te komen,

tot het binnenste van Bach.

De ruimtes

overspoeld met bloesems,

naar boven, naar beneden:

witte parels over donkere

tegels opgesprongen, uitgebold,

of geest op geest geënt,

een overgang van eeuwen.

De oude kloostermuren

meegeluisterd, de schilderijen

en de punten licht.

Gekluisterd in de balken,

vlinders uitgedroogd in spinnenwebben,

uitzonderlijk,

stil.

Die avond

in het klooster van destijds

heeft ze Bach gespeeld:

overrompeling van regenbogen,

verwondering te leven

en het leven uit te schrijven

in runentekens, niet meer wetende

of Bach de klanken is

of zij.

We waren er,

we zijn er lang gebleven.