De goden – de omstandigheden – waren me gunstig de vorige avond, ik zapte, voor ik de tv afzette – het is een gewoonte – nog even  naar BBC Four en ontmoette er Professor Brian Cox (particle physicist) die een, voor mij dan toch, wondere uitzending bracht over het begrip tijd, wat tijd is, waarin Einstein ettelijke malen is uit gekomen en het meten van tijd met een grote preciesheid. Ik heb enkel het essentiële er uit begrepen en twee belangrijke gegevens die ik onthield. Een eerste dat de tijd niet begonnen is bij de geboorte van Christus, noch deze van Mohammed, noch van de schepping van de aarde volgens de Joodse bijbelgeschiedenis, maar 13.700.000.000 jaar geleden met de Big Bang. En een tweede, dat mijn avond goed maakte, de verklaring van een van de vele geleerde astronomen die aan het woord kwamen, dat de tijd vóór de Big Bang begonnen is, dat er vóór de Big Bang een ‘mind world’ was, dat er in een vierde dimensie een tweede mind world was, dat deze twee met elkaar in aanraking zijn gekomen en dat dit de Big Bang heeft veroorzaakt.

Een idee die me sedertdien niet meer heeft losgelaten. Een eerste uitvloeisel ervan was, en de meest voor de hand liggende, dat die mind world wel even goed God, deze van Spinoza, had kunnen genoemd worden, of zelfs deze van Prigogine, het Universum in potentie. Ik dacht zelfs dat die mind world wel een idee kon hebben gehad over wat de mens worden zou – misschien was die het einddoel – en dat hij had kunnen denken aan de vorm die een vriend  in zijn gedachten had toen hij uit oude eik het gezegende werk beeldhouwde waarvan foto hierbij. 

Dit mijn terloops zijnde, wou ik verder met wat ik gisteren schreef. En nog even blijvend bij de Big Bang er Augustinus aan toevoegen, die dacht dat er het zaad van een Universum moet geweest zijn, voor het er was, of Fabre d’Olivet die beweerde dat God, vooraleer te scheppen, er zes dagen heeft over nagedacht en pas de zevende heeft gedaan wat Hij gepland had. En als metafoor, ik mijn ganse leven nagedacht heb over wat ik nu schrijven ga en dat deze eerste aanzet – zoals de eerste aanzet van elk boek, elk kunstwerk – ‘mijn’ Big Bang is, waarin alles wat er uit voortkomen zal, mijn eng, weinig zeggend universum, reeds begrepen is. 

Er blijft me dus enkel nog het schrijven, zoals Dante toen hij aan zijn ‘Vita Nova’ begon dat al geschreven stond in een klein boekje in  zijn geest geborgen;  zoals Jean Racine antwoordde aan Louis XIV, die hem vroeg hoe het stond met zijn toneelstuk: ‘Sire, la tragédie est faite, je n’ai plus qu’à écrire les vers’.

Inderdaad, ik moet het juist nog schrijven, wat ik ga doen, gezien het reeds opgetekend staat in mijn Big Bang – een heel kleine weliswaar – en dit in de komende dagen à rato van 500 tot 750 woorden daags.