Ik ben gelukkig, dankzij Christian de Duve, gisteren geschreven te hebben wat ik voelde te moeten schrijven. Ik dacht eerst het niet te doen, maar de drang was te groot. Vandaag zou ik even willen stoppen met dit alles en de wapens, de woorden waarover ik beschik, neer leggen en, ofwel binnengaan in de herfstlucht, de velden in, de regen tegemoet, ofwel ware het misschien beter, even neer te liggen en weg te zinken in de totale rust van het zijn en niets meer, gedachteloos, zelfs niet wachtende, niet vooruitziende.

Heb ik voor dit laatste gekomen. Alhoewel het niet in mijn aard ligt gedachteloos te zijn, wou ik er voor eenmaal aan denken, niet te denken aan wat het leven is noch wat het sterven zou kunnen zijn, noch aan wat was, noch aan wat komen kan, neen, enkel, met de ogen dicht, drijvend zoals Huckleberry Finn, lang uitgestrekt op een vlot de Mississippi af naar een eiland toe, in het zilveren licht van de maan met de hemel en zijn duizend sterren  over hem en mij. Een hemel en maan zoals ik er in lang geen meer gezien had, laatst in Toscane misschien.

Ik dacht nog toen ik liggen ging, wat komt hier uit voort, welke woorden zijn het, ondanks mijn pogen woordeloos te zijn, die me bestormen zullen, om te zeggen wat nog niet gezegd werd, noch gedacht, noch klaar gezet om gedacht te worden. Maar hoe goed ik me voelde, vrij en onbevangen te zijn en te blijven, en in die sfeer van onbevangenheid opgenomen te worden voor een lange tijd, met een potentie aan gedachten ver achter mij, massa’s  woorden die niet staan te drummen, een effen bergmeer met de sterren erin lijk de woorden in mij, erin ondergedompeld.

Zo is het dat de tijd van het niet denken de tijd is van het schrijven over het niet denken. Een vreemd iets, schrijvend te vertellen dat je gedachteloos bent, terwijl je woorden neerzet die gedachten zijn. Maar anders hoe kun je ooit duidelijk maken dat er in jou het verlangen is om neer te liggen en te bestaan alsof je er niet bent, alsof je er ligt, weggestopt in een doos, zoals Schrödingers kat, noch levend, noch dood, een lange tijd, afhankelijk van wat de volgende zet zal zijn.

Kom ik dan toch terug in de wereld, denkend aan het boekje van de Duve, meer een pamflet, een oproep, denkend aan wat hij schrijft over de van alle religieuze gerichtheden ontdane boodschap van Jezus, over het elkaar beminnen, dat onze stelregel zou moeten zijn of worden. Waarbij ik het aandurf op te merken, dat we al twee duizend jaar lang pogen om Jezus hierin te volgen en dat we, vrezend dat het nog eens twee duizend jaar duren kan, ik eerder, in plaats van het beminnen zou hebben ingezet op het creatief zijn, dat een vorm is van beminnen, maar dan eerder gericht naar de geest in het Universum – en de geest in de mens - zoals Spinoza die zag en waaruit we zijn opgestaan.

Het schijnt me toe dat het gemakkelijker is van iemand te houden via de kracht en de inhoud of visie van zijn geest die bepalend is voor zijn handelingen, dan te houden van iemand van wie je helemaal niets afweet of van wie je weet dat zijn creatief zijn versluierd zit in een sfeer die je niet anders kunt dan als tegengesteld van wat je voelt te ervaren.

Van het blindelings beminnen van onze naaste spaar ons Heer.

NAWOORD bij mijn blog van gisteren 13 september

De genetische erfzonde, ‘le péché originel génétique’ die ik overnam uit het betoog van Christian de Duve, moet begrepen worden als: ‘les traits héréditaires que la sélection naturelle a préservés chez nos ancêtres, à qui ils étaient utiles dans les conditions où ils vivaient, mais qui sont devenus nocifs aujourd’hui’. Dit heeft dus niets te maken, zoals je zou kunnen verwachten, met de erfzonde, in het leven geroepen door Paulus in zijn brief aan de Romeinen.