Wat is er van de mens die schrijvend zich bewust is van de hand die in een minimaal bewegen over de lijnen van zijn blad glijdt, op het ritme van zijn gedachten, op het ritme van de gevoelens die loskomen in hem. Waarbij elke ingeving gegrepen wordt en opgetekend in een conventionele vormgeving die de wondere transmutatie is van de geest. Ingevingen gewoonlijk ontstaan  uit een eerste zin die daarna uitgestreken wordt, die overvloeit in andere zinnen, ideeën opduikend uit reeds geformuleerde ideeën, immer verder wegdrijvend om uiteindelijk aan te komen waar je helemaal niet vermoed had aan te komen.

Ook weet je helemaal niet waarheen deze geschriften je voeren zullen, welke plaatsen, welke boeken ze gaan bezoeken en in welke vorm ze zullen uitgeklaard worden nu je een verre tocht onderneemt die je voeren zal van gedachte tot gedachte, gekende en nieuw gekomene, als een pelgrim van Romaanse kerk tot Romaanse kerk op de weg naar Compostella. 

Dit is wat gebeurt als je schrijven gaat, als je binnendringt in het donkere woud van je gedachten en er de plaatsen uitkiest met bomen die je vertrouwd zijn; waar je ontmoet wat van vroeger was, het herbekijkt, het herbeleeft en er, zo maar komend van uit wat je denkt het ‘niets’ te zijn, nieuwe gedachten opduiken die je verbazen en die je met graagte, als een gouden vondst, toevoegt aan wat je dacht al voltooid te zijn.

Hierbij wordt soms gedacht dat Iets of Iemand – wat of wie het is blijft een raadsel – over je schouders heen heeft toegekeken en het verloop van je woorden in een totaal andere richting heeft gestuurd. Dit is misschien een rare conclusie, maar je denkt dat dit een vaststelling is die allen, schrijvers, schilders, componisten, wetenschappers kennen moeten. Dan toch diegene die het metafysische binnenlaten in hun leven.

Uiteindelijk weet je maar al te goed dat wat wordt omgezet in woorden,     amper een smalle strook bestrijkt in het land van je herinneren, een strook die men vergelijken mag met het lint van de Schelde, getrokken doorheen het landschap van je verre – te verre - jeugd. Zo ook zijn de woorden die hier vastgelegd worden typerend voor ons ingesteld zijn op het immense landschap van de geest, het landschap van het onzichtbare, maar daarom niet minder reëel, duidelijk levend in ons, zoals de geheime krachten levend zijn in de natuur. 

In dit verband ontdekten we op een dag, en het verraste ons tot op vandaag toe, verwerkt in een half verheven beeldhouwwerk, op de muren van de aeropuerto van Alicante, de zin die ons niet meer verlaat: Lo que se ve es un vision de lo invisible’ [1] of, zoals ik het lezen wil: wat je ziet is maar het uiterlijke van de wereld binnenin. 

Zo is er de nooit aflatende geest, gestuurd door wat Horkheimer noemt, ‘die Sehnsucht nach dem ganz Anderen’, die immer verder en verder zoekt, die de werkelijkheid aftast, het voorbije herneemt, herschikt en herinterpreteert om te komen tot nieuwe waarden die ons onvermijdelijk brengen tot ver voorbij de horizon van het alledaagse. De wereld achter het zichtbare die we enkel bekijken kunnen met de voelhorens van de geest, een wereld die blijvend van ons wegschuift, zodat hij immer opnieuw moet worden bedacht en uiteindelijk toch immer oninneembaar blijven zal.