xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Een mail: een lezer wil weten welke het oudste is, dat van Brussel of dat van ‘ons’.

Welke van beide het oudste is, heeft voor mij weinig belang, vraag me liever welke het meest historische en het meest ludieke is en dan antwoord ik zonder de minste twijfel, dat van ‘u’, mijn waarde vriend lezer uit een der destijds ‘smalle steden van Vlaenderen’. Een stad, die in 1068 als ‘allodium’[1], aangekocht van een zekere Geraard Heer van Hunneghem, door Boudewijn de VI de, graaf van Vlaanderen en Henegouwen, begiftigd werd met een keure.

Historisch is de geschiedenis van het Manneken zeker, want een leeuw, het zinnebeeld van Vlaanderen, wordt vervangen door een ‘manneken’. En ludiek is het eveneens, want het getuigt van een kwajongensachtig antwoord op de plunderingen begaan door Gentse soldeniers, een antwoord  enkel eigen aan een volk dat met zijn ‘Krakelingen’, zijn ‘Tonnekesbrand’, en vooral met ‘het drinken door de notabelen van een in wijn zwemmend visje’, en dit alles boven op de Ouden Berg, kleur en pittigheid geeft aan zijn rijk verleden.

We weten nu dat die toch wel verrassende beslissing genomen werd op 11 juli 1452, bewijs dat de Geraardsbergenaars, ondanks de zware tegenspoed waaruit ze stilaan de kop opstaken, genoeg humor hadden overgehouden om op een meer dan passende wijze, hun afkeer tegen de geweldenaars te onderlijnen door een leeuw te vervangen door een manneken en dit ventje -  na drie jaren wachten op de afwerking ervan - op te stellen boven op de Brugstraat en dit, met zijn ‘veelbetekenende’ waterstraal in de richting van Gent.

Het simpele beeldje, nu geplaatst tegen de gevel van het Stadhuis van die ‘smalle stede van Vlaenderen’ is het zinnebeeld en de bekrachtiging van een groot verleden, zo naar binnen als naar buiten. En dit heeft een grotere waarde dan eventueel het oudste van het land te zijn.

Negatief voor mij was de 900^ste verjaardag van de keure van de stad, in deze zin dat er toen, in 1968, in zeer beperkte oplage, een prachtige zilveren gedenkpenning geslagen werd; dat ik als lid van een Comité een gedenkpenning kreeg uitgeloot, en dat deze penning, die ik open en bloot op mijn bureau had liggen, op 1 januari van 2009 gestolen werd, bij een inbraak, door een snoodaard die niet weet wat dergelijke dingen kunnen betekenen. Ze zal voorzeker ondertussen al te gelde zijn gemaakt en de opbrengst verbrast.

Maar dit ter zake. Zo, mijn vriend, liever de vraag over de ouderdom niet meer te stellen, ze heeft geen zin, het ‘uwe’ heeft geschiedenis en betekenis, het getuigt van een lumineuze ingesteldheid, die vandaag ontbreekt in dit land, Of dat van Brussel een even rijke geschiedenis kent betwijfel ik.

Trouwens, om het over iets anders te hebben, omwille van de geschiedenis van het Manneken alleen al, verdient de Ronde dat de Muur behouden blijft.

Men zegge het voort.