xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Ik voel me goed. Ik heb een doel om naar te schrijven, dit vult mijn dagen en mijn gedachten. Er is geen leegheid meer. Ik vertel al wat ik weet, als wat ik denk te weten, als wat ik me inbeeld en niet inbeeld, wat ik wil en wat ik niet wil.

Ik kan mijn blad vullen met de woorden die ik ontvang van waar ook, die ik schift, verwerp of aanvaard. Kan pagina’s schrappen, en nieuwe pagina’s vullen, kan in mijn woorden rozen laten verwelken, kan zeggen dat ik Venus zie, dat ik Orion zoek om Sirius te vinden of omgekeerd. Ik ben volledig meester van wat ik achterlaten wil aan woorden van mij.

Heb me nimmer zo vrij – en zo goed - gevoeld.

Ontdaan van elke belemmering van wie ook - zeker van deze die nu worden uitgekraamd en als stelregel worden voorgehouden - kan ik gebeurtenissen vertellen of die er waren of niet waren. Kan ik vertellen over een avond toen het sneeuwde en ik op een receptie was waar ik dacht niet heen te gaan, en dan toch ging en ik, zoals het wellicht voorzien was, in gesprek kwam met een dame, een Mexicaanse beeldhouwster, die het had over Auguste Rodin en ik, na van haar gehoord te hebben wat ze dacht over het witmarmeren beeld in de tuin onder de sneeuw, haar zegde dat diezelfde Rodin een boek had geschreven over de gotische kathedralen, wat ze niet wist.

Ik ken nu de vrijheid dit gesprek verder te zetten, te zeggen hoe het verliep, dat ze me haar kaartje liet, of hoe het had kunnen verlopen na het kaartje, zelfs indien er helemaal geen receptie was geweest waar ik naar toe was gegaan en er dus niemand was aan wie ik vertellen kon dat Auguste Rodin een boek had geschreven, over wat ook.

En dan nog, wat ik schrijf heeft waarde voor mij, of het ook waardevol is voor zij die me lezen weet ik niet, niemand zegt het me – een iemand, en dan  nog niet de minste, eergisteren - maar mijn blog blijft bezocht worden en dit is de enige aanduiding die ik heb.

Heeft een schrijver wiens boek in de etalage ligt, zelfs als het goed verkocht wordt, enige zekerheid dat zijn boek gelezen wordt, en dan nog gelezen met de zorg die hij eraan besteed heeft om het te schrijven?

Ik schrijf alsof mijn woorden onuitroeibaar de eeuwigheid zullen ingaan. Het is dus geen schrijven met krijt op een zwart bord maar woorden geëtst in het koper die niet meer vergaan zullen. Dit is het gevoel dat ik heb als ik schrijf, achteraf weet ik genoeg dat mijn woorden zullen vergaan onder het stof of in het vuur – wat ik al eens heb gedaan tot mijn spijt - maar het kan ook, en dit hoop ik, dat ze tot lang na mij gelezen zullen worden, zoals het ook kan dat ze op zij gelegd worden, vergeten voor een tijd om dan toch eens te worden opgedolven en ontcijferd.

Echter, zelfs indien alle tekens worden verschroeid tot as, dan nog zullen de ideeën die ik rondstrooide lijk een parfum blijven hangen in de luchten omheen de aarde en opgesnoven worden, omgezet in woorden door anderen na mij die denken zullen zoals ik dacht, en mijn ideeën verkondigen zullen – zoals ik gedaan heb met de ideeën voor mij - op een wijze die meer en beter te bewaren zal zijn voor de geslachten na hen. Aldus wordt alles uitgezuiverd en gaat er niets verloren, wat ook de Ecclesiasticus moge beweren.

Er zal dus nog altijd iets overblijven van wie ik was of wilde dat ik was. Is het dan verbazend dat ik soms denken moet aan wat Ovidius schreef over zijn Metamorfosen?