|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Stel, vraag ik me soms af, dat mijn verhaal van elke dag zou
stilvallen, zonder dat er gewild, een punt wordt achter gezet. Zou mijn blog
gemist worden?
Enkele dagen geleden
vloeide er uit mijn pen dat mijn blog me een goed gevoel gaf. Ik schreef toen
dat ik overleefde in de voor mij meest gunstige omstandigheden. En dit is het
ook. Al weet ik voldoende dat ik weinig gelezen word, dat dit niet in
verhouding is tot de energie die ik erin steek. Maar toch, stubborn, ga ik verder, zoals elke schrijver, zelfs deze die
uitgeschreven zijn, verder gaan.
De jaren hebben
enkel vat op mijn lichaam, nog niet op mijn geest, hoewel namen die ik zoek soms
geborgen blijven. En wat er omheen mij zich afspeelt krijgt een rookgordijn
voorgeschoven, al blijf ik alert voor wat een binding heeft met wie ik vroeger
was, mijn woorden over de euro-geschiedenis zijn er het gevolg van.
Dan ook, lezer van mijn
ontboezemingen, als ik hoor dat iemand die ik apprecieer, en volgens mij een
Oscar of zegge een Gouden Uil verdient, op zij wordt geschoven omdat hij,
naar ik vermoed een teveel aan literaire kwaliteiten bezit, waarmee bedoeld wordt dat zijn boek
niet hapklaar is en dus weinig interessant voor een uitgever. En daar zal het wel
op neerkomen, enkel een boek dat als zoete broodjes naar de man zal gaan, wordt
de hemel in gepredikt.
Och, arme
literatuur, verbolgen ben ik.
Maar goed, zo kennen
we de waarde van een gouden uil of van welke uil ook.
Karel
|
