En alles in deze dagen vloeit naar eenzelfde begrip toe. Op de markt in de schaduw van de Sint-Jacobskerk, waar hij vorige zaterdag rondliep, had hij een boek gekocht dat nog amper samenhield, en er thuis in bladerend leest hij, dat de priesters van Memphis en Thebe ‘enseignaient qu’il y avait un Dieu unique et suprême, qui avait conçu le monde par son intelligence, avant de le faire par sa puissance et par sa volonté’. Of, dat deze priesters ons leerden dat er een grote en enige God was die de wereld geschapen had met zijn geest alvorens het te scheppen met zijn kracht en zijn wil.

Dergelijke zinnen, weliswaar uit hun context gehaald, maar zich situerend in het domein van het Onnoembaar-Onzichtbare, houden het mysterie van de schepping levend in hem en hij is er gelukkig mee. Hij heeft een getuige gevonden van Fabre d’Olivet, ook hij leest de schepping als vooreerst een nadenken over wat en hoe het gebeuren moet en pas de uitvoering ervan op de ‘zevende dag’.

De mens van vandaag meent dit mysterie opgelost te hebben door het uitdokteren van wetenschappelijke formules waaronder de Big Bang-theorie. En eigenlijk ligt deze theorie hem heel goed, niet alleen omwille van het feit dat de paus ermee gediend was, zoals hij las bij Hawking, maar omdat de priesters van Memphis en Thebe, en zoals het vertaald staat door Fabre d’Olivet, aanvaarden dat er een ‘Denken’ moet geweest zijn vóór de Big Bang.  

Dan is daar ook de schitterende wijze waarop de schepping vertolkt wordt in het epistel van de mis van de Onbevlekte Ontvangenis – van 8 december - tenminste zo dit epistel is bewaard gebleven. In elk geval, zijn missaal, die bij hem het beeld oproept van de zondagmorgens uit zijn verre jeugd, liegt er niet om want hij leest er:

Dominus possedit me in initio viarum suarum antequam quidquam faceret a principio ..., of de Heer bezat me in het begin van zijn wegen nog voor welk werk ook, vanaf het begin, vanaf de eeuwigheid ben ik gevormd geweest ... vóór dat de aarde ontstond ...

Een tekst die de kerkvaders zijn gaan halen uit het boek ‘Spreuken’, hoofdstuk 8, verzen 22 tot 35 die handelen over de ‘Wijsheid’. Hij gaat te rade bij Fulcanelli die schrijft dat  met de ‘wijsheid’ hier de Moedermaagd wordt bedoeld qui n’est autre chose que la personnification de la substance primitive dont se servit, pour réaliser ses desseins, le Principe créateur de tout ce qui est. Die niets anders is dan de verpersoonlijking van de primitieve substantie waarvan het scheppend Principe van al wat is, gebruik maakte om zijn doel te verwezenlijken. Wat enkel betekenen kan dat het, het oerbeginsel is – ‘la substance primitive’ van Fulcanelli, de ‘purée initiale’ van Hubert Reeves - die bezeten werd, bevrucht werd door ‘le Principe créateur’. Wat op heel weinig na, aanleunt bij wat de priesters van Memphis en Thebe wisten te verklaren.

Dit is dan het poëtische beeld van de Big Bang dat de Bijbel ons voorhoudt, diepzinniger dan welke wetenschappelijke formulering ook. Maar als het Dominus possedit me in de King James’ versie zo prachtig vertaald wordt door: ‘The Lord possessed me’, waarom Willibrordus, waarom Osty, dit vers verkrachten door het te vertalen door: ‘Jahwe schiep mij’, ‘Le seigneur m’a créée’?

Zo diezelfde dag, dankzij de priesters van Memphis en Thebe, een wondere lichtheid in hem, goed te zitten tussen het diep-poëtische van ‘Dominus possedit me’ en zijn herinnering aan het onovertroffen beeldje van de zwarte Moedermaagd in de Romaanse kerk van Orcival. En het is Anja, met wie hij jaren geleden op de gletsjer was die plots in zijn gedachten komt en die hij schrijvend bevruchten wil met de roep van zijn verlangen.

En als hij buiten komt, als het eekhoorntje wegspringt uit het gras en de ceder inklimt, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief, komende van om het even wie uit het gewelf van de dagen over hem, O Brodsky: 

  The dreams you dream are not of girls half nude /  but of your name on an arriving letter. 

Uren later echter, is de lichtheid van de voormiddag opgelost en is er een spanning die hem overvalt omdat hij, toen het nog zo veilig ver af lag, toegezegd had de allereerste cd met kamermuziek van de al lang overleden Robert Herberigs voor te stellen aan de pers, en dit gebeuren nu ineens zo rakelings dicht is gekomen.

Laat in de namiddag rijdt hij weg naar het dorpje in West-Vlaanderen waar hij verwacht wordt. De te volgen baan is goed uitgestippeld op de uitnodiging, maar het gebeurt dat hij, eens de hoofdweg verlaten, omgeleid wordt en zich, na enkele straten en kruispunten, niet meer terugvinden kan op het plan. Hij stopt om de weg te vragen en hoort opgelucht dat hij vlakbij zijn doel is. Het huis waar hij verwacht wordt staat op het einde van een doodlopende weg, middenin de velden.