Enkele tijd voor zijn opname was hij binnengegaan in een oude kapel in de stad, ingericht als verkoopzaal : schilderijen, meubels, allerlei voorwerpen, tot rommel toe en vooral tafels met boeken, samengebonden met een stuk touw en een nummer onder het touw. Pakken boeken en nog pakken, opgestapeld op tafel, op de grond, op de stoelen.

Welk is het lot dat zijn boeken beschoren zijn – erna - gaan deze dezelfde weg op, of zal er iemand opstaan die zich erover ontfermen zal, dan toch minstens, over de boeken die hij het meest gekoesterd heeft en  die hij, de voorbije dagen, heeft samen gebracht in een afzonderlijk rek, om deze met respect te bewaren in herinnering aan hun vader of grootvader, wetende wat deze boeken betekend hebben in zijn leven, wetende hoe hij ze in zijn handen houden kon, ze waarderen kon om hun inhoud, wetende ook dat elk boek een vriend was waarmee hij converseren kon. En een zaak hadden zijn boeken gemeen, hij had er in potlood woorden en zinnen in onderlijnd, erin geschreven, erin getekend, ze droegen de stempel van zijn hand, ze waren in zekere zin de verlenging van zijn geest. 

Maar in de wereld van tv en internet wie had er nog oog voor boeken met inhoud, met levenswijsheid, met voedsel voor de geest? Zijn illusies waren dus sterk beperkt, vroeg of laat zullen ze in pakken gebundeld worden en terechtkomen, in het beste geval - zeker niet onder het stof op zolder - in een verkoopzaal om achteloos verspreid te worden over de wereld zoals de bladeren in de herfst. 

‘A déshonneur meurt à bon droit qui n’aime livre, had hij een paar dagen geleden gelezen bij Régine Pernoud.  Het is altijd zijn regel geweest maar zal het een regel blijven?