xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik moet hier niet gaan schilderen

om uit te komen met een doek

dat op verre na niet zeggen zou

hoe het licht hier is en hoe het spel

van golven en hoe de wind.

Kan er amper, kan er amper

over schrijven, van uit mijn stille hoek,

er over schrijven om te suggereren

hoe ik overrompeld hier, met lichtfestijnen

in een draaikolk ben terecht gekomen

en hoog gelicht in aureolen.

Vergeet ik dan, de witte schittering

Ik, zwemmend in het licht.

Wat ik schreef houd ik verborgen

om dan leeg te zijn van woorden,

uitgedoofd, mijn stem in ademnood.

Vertel me dan hoe ik in je hart en nieren

over ben gekomen, vertederd

of overhoop gelezen, of slechts

resten van wat woorden, die bleven,

terwijl de zee, een zee van licht hier was.

Ik moet hier niet gaan schilderen

om uit te komen met een doek

vol feestelijke kleuren dat niet zeggen zou

hoe enig glorieus het licht
hier het wonder was,

het licht dat zingt tot in mijn vochtige ogen.

Amper in woorden kan het aangewezen

of ook niet, alleen in ons verbeelden,

en dan nog, omdat het niet te herhalen is,

lichtend licht van luchten en van wolken,

als symfonieën op het trillend vlak

van goud en zilver, het levend leven

in wat schamele woorden

ondergedompeld,

Ik kwam maar langs, maar even,

mijn woord gebogen, opgeraapt wat

waardevol, in witte schelpen neergezet.

Het laatste dat me overbleef.