Verrezen uit de nacht der nachten ben ik er terug om jullie te groeten en jullie te bekoren met mijn woorden, misschien is dit wel ijdele hoop van mij, maar we gaan  verder alsof er helemaal  niets aan de hand is met wat ik verkondig elke dag, nu al een jaar of twaalf lang. En zeggen dat er zijn die me al die tijd gevolgd hebben, voor wie mijn geschriften hun dagelijkse ontmoeting is met wat uit mij is opgestaan.

Heel wat landschappen hebben we in die tijd  bewandeld en elke dag ontdekken we er nieuwe omdat we  blijven zoeken en zelfs, vinden we er geen nieuwe, we diepen de oude uit zodat er geen breuk ontstaat in onze dagelijkse afspraak. Zo leven we, zo werken we, het is een standvastigheid die de gewoonte ons heeft opgelegd.

En elke morgen is een nieuwe dag heb ik, meestal gewild,  vergeten wat er de vorige dag was en is het een nieuw beginnen om uit de nevels van de nacht mezelf te verliezen in de woorden die ik schrijf – ik of iemand anders in mij die ik ooit Ugo noemde – hopende dat het woorden zijn die als een balsem of waarom niet als een zegen neerkomen over jullie.

Is het een missie die ik op mij genomen heb,  verre van, het is een kostbare vreugde voor mij het te doen en dit is de reden van mijn volharding, elke dag vast te stellen dat ik er nog altijd in slaag, en wat meer is dat de woorden blijven komen, vanwaar weet ik niet maar ze staan er na een tijd die heel kort kan zijn maar ook gespreid over de ganse dag zoals dit gisteren het geval was en vele dagen ervoor.

Om maar te zeggen dat het me moeite kost een besluit te vinden, echter hoe groter de moeite des te groter de vreugde te slagen. Maar het kan niet dat ik dit nog niet ooit zou geschreven hebben, jullie kennen me misschien beter dan ikzelf me ken, dat ik me herhaal weet ik wel maar in wat ik me herhaal zie ik zo niet onmiddellijk in, het ontgaat me.

Een zaak is zeker ik kopieer niet wat ik al geschreven heb zonder het te vermelden.

Zo, vanmorgen ‘struikelde’ mijn laptop over een naam Miguel Asin Palacios, een Spaanse arabist die beweerde en bewees dat Dante zijn inspiratie voor zijn ‘Commedia’ is gaan halen bij Ibn Arabi en verscheen uit het niets de blog die ik hierover destijds geschreven en herschreven heb.

Ik geloof niet in toeval, dus moet er een reden zijn en permitteer ik me deze blog ‘tel quel’ hier te kopiëren.

Miguel Asin Palacios

Voor zijn verhaal, ‘La Busca de Averroës’, is Jorge Luis Borges te rade gegaan, zo schrijft hij toch, bij (de geestelijke), Don Miguel Asín Palacios (1871-1944), De meest vooraanstaande onder de Spaanse arabisten.

Asín Palacios, leert ons dat het Spaans-Musulmaans gedachtegoed, gedurende zeven eeuwen onder het stof is blijven liggen en dat het pas in het begin van de XXste eeuw is geweest dat de Spaanse arabisten interesse hebben getoond voor de relaties die vóór de renaissance bestonden tussen het christendom en de islam en oog hebben gehad voor de grote inbreng van de Arabische literatuur uit Andalusië, in de westerse cultuur van die tijd.

In 1919, bracht Asín de Westerse literaire wereld in beroering toen hij, bij zijn aanstelling als lid van de Real Academia Española, in zijn toespraak, het grootste middeleeuwse poëma van het christendom, de Divina Commedia, vergeleek met de vóór Dantes tijd bestaande legendes, hadiths en eschatologische opvattingen van de muzelmaanse mystiekers over de isra (nederdaling) en de mirach (opstijging) van de profeet Mohammed naar de hel en het hiernamaals. En dat deze muzelmaanse elementen, voor Dante, de voornaamste bron moeten geweest zijn voor het schrijven van zijn Commedia. 

De kritiek op deze stellingname van Miguel Asín, vooral van Italiaanse zijde, werd door hem weerlegd in zijn ‘Historia y critìca de un polémica’ gepubliceerd in 1924[1], om daarna in 1927, in zijn ‘Dante y el islam’[2], onontkoombaar te bewijzen dat Dante wel degelijk zijn inspiratie gevonden had in de Muzelmaanse literatuur, met haar verre oorsprong uit de IX_de eeuw.

Zo lezen we bij Asín dat al deze legendes en hadiths van de IIde hegira (hidzjra)[3] af, van en over Mohammed, door ‘el murciano’ Mohidin Abenarabi (ibn Arabi) in zijn Fotuhat verzameld werden en aangevuld.

Interessant is het te vermelden dat het ontstaan ervan  zijn oorsprong vond in de eerste verzen van soerat 17 die Asín als volgt vertaalt

Loado sea el (Señor) que hizo viajar, durante la noche, a su siervo (Mahoma) desde el templo sagrado (de la Meca) hasta el lejano templo (de Jerusalén) cuyo recinto hemos bendecido, para hacerle ver nuestras maravillas.[4] 

De conclusie van Miguel Asín is dat Dante – en zijn bewijs is overtuigend – deze Fotuhat van Ibn Arabi moet gekend en gelezen hebben en dat hij de structuur – de verzen zijn natuurlijk de woorden van Dante – van zijn Commedia moet hebben afgestemd op de verhalen over de pelgrimstocht van Mohammed.

We komen hier nog bij een volgende gelegenheid op terug, want deze vaststelling geeft ons de mogelijkheid te vertellen waarom Dante zijn werk aan zijn Vita Nova ineens heeft afgebroken.

Ik voeg er hier nu aan toe dat  Antonio Coen in zijn ‘Dante et le contenu initiatique de la Vita Nuova’, (Jean Vitiano Editeur, MCMLVIII) dit niet vermelde. Ik durf schrijven dat het, wat het werk van Dante betreft, een vondst is van mij.

[1] Dante y el islam, pag 5

[2] Miguel Asín Palacios: ‘Dante y el Islam’ Urgoiti editores, 2007.

[3] De mohammedaanse tijdrekening begint op 15 juli 622, de IIde hegira is onze IXde eeuw.

[4] Geloofd weze Hij die zijn dienaar in de nacht heeft laten reizen van de heilige tempel (deze van Mekka) naar de verre tempel ( van Jerusalem), wiens verhaal we gezegend hebben om ons deze wonderen te hebben laten zien.