Halfnegen: gelaarsd en gespoord ben ik klaar om mijn werkdag te beginnen. Ik vraag me af hoe de dag zich openplooien zal want ik zit nog altijd met het boek van Thomas Hertog in mijn hoofd.

Ik weet nu dat Stephen Hawking  ‘altijd dol is geweest op gedachte-experimenten, ook al had hij de filosofie afgezworen  toch hield hij ervan te experimenteren met grote filosofische vragen… Hoe wij als ‘waarnemers in het kosmisch verhaal passen. (pagina 58)’.

Dit is zo iets waar ik aan lijd, aan gedachte-experimenten in de omgeving van het ontstaan van het Universum en waarvoor ik het wetenschappelijk aspect graag over het hoofd zie.

Ik denk echter dat het antwoord hierop gezocht moet worden in de gedachtesfeer, eerder dan in domein van de wetenschap. En als ik dan hoor dat ‘onze priester-astronoom, Georges Lemaître, bedacht dat het heelal een begin moet hebben gehad in wat hij een oeratoom noemde’(pag. 62) dan vermoed ik sterk dat Lemaître, meer aan God heeft gedacht dan aan zijn oeratoom, maar het woord God wordt niet gebruikt in de wereld van de Wetenschap.

Dit wou ik nog kwijt vanmorgen ten titel van inleiding en ook omdat het me in de nacht heeft bezig gehouden dat het maar logisch is dat een man zoals Hawking die hierover een leven lang – en welk leven – heeft nagedacht, nu en dan in eenzelfde omgeving is uitgekomen, heeft hij de naam van God niet gebruikt, maar een ander woord dat Hem verving, het woord zal toch op zijn ‘lippen’ gelegen hebben.

In feite, het gebruik van het woord God  is verboden geraakt, de Bijbel en het Christendom hebben ervoor gezorgd.

Ik ben eens te meer ver afgedwaald, te ver als ik denk dat ik, terwijl ik bezig was met het ‘oeratoom’ van Lemaître, plots dacht aan mijn dagen in San Juan-Alicante, hoog op een rots gezeten met de zee onder mij, een notaboekje in de hand en dat de woorden kwamen, gedicht na gedicht, de brute vorm ervan maar de inhoud was er, ik hoefde later enkel nog wat bij te schaven.

Dit ook waren grote tijden, van gedachten als van lucht en licht en oneindigheid, elementen die zich ankerden in mijn woorden.

Ik, tijdloos jong, drijvend op een stil geluk daar te zijn en me nu te voelen in mijn herinneren:  de smaak van zout op mijn lippen, de wind in mijn haren, als had ik vleugels, licht, zwevend, gevangen in een stil geluk dat nu, jaren later nog steeds als een echo aanwezig is. Ik had haar toen nog en zij was dat stil geluk.

Hoewel die plaats op die rots onbereikbaar geworden is, ben ik er nog, zit ik er nog, schrijf ik er nog, woorden die wegdrijven met de wind en neervallen op de golven, ze aanspoelen zullen klotsend tegen de rotsen, waterdroppels tot op mijn voeten.

Ik er in gedachten ben – ver van Hertog en Lemaître - en er blijven kan zo lang ik het wil en in mij opnemen terug het stil geluk van toen, van toen tot in der eeuwigheid van het ‘erzijn’. Er geen beletsel is, integendeel.

Dit alles gebeurt dan als ik ‘gelaarsd en gespoord’ ga neerzitten voor mijn scherm en de woorden binnenkomen die beelden zijn die herinneringen zijn, die gevoelens zijn waaraan ik niet kan weerstaan omdat gevoelens beelden zijn, luchten van oneindigheid  die zich openen voor mij, met de meeuwen erover en een eenzame blauwe reiger in het water onder mij, zoals hij er was de dagen dat ik was.

Waar is hij vandaag gebleven, de golven leeg van hem en leeg van mij de plaatsen waar ik zat.