xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik ben dertig jaar teruggegaan in mijn leven. Heb de tekeningen en de etsen die ik toen gemaakt heb gaan halen op zolder en het was nodig dat ik de foto’s terugvond die een vriend-fotograaf van Tienen gemaakt had, om vast te stellen dat er heel wat tekeningen verdwenen waren. Zo dacht ik toch, tot mijn echtgenote ook gaan zien is op zolder en terug is gekomen met een grote farde, waarin de verloren gewaande tekeningen geborgen lagen.

Ik vermelde deze periode in de aanvang van het boek dat geschreven wordt. Opdat je weten zou over welke tekeningen het hier gaat neem ik een passage over uit dat boek, al in wording sedert enkele jaren:

Hoe hij er toe gekomen is om met sobere middelen, op grote witte bladen Schoeller-papier, met potloden van verschillende hardheid, het wondere leven van de natuur te benaderen weet hij niet meer. Alles was het product van een geestelijke visie. Zijn betrachting was, de groei van mossen op rotsen en stenen, de fascinerende nervenstructuur van rottende bladeren, de stilte van de bevruchting, in meeldraden en stampers, weer te geven en aldus de verborgen energie erin, tot in de fossielen ervan, te suggereren.

Maar hoe eenvoudig van vorm de elementen optraden in de tekening en hoe geheimzinnig ook de opbouw ervan was, is hij er wel ooit in geslaagd iets van wat zijn bedoeling was, over te brengen in zijn potloodlijnen en -vlakken en was het niet zo, dat hij trachtte te tekenen wat niet  te tekenen was?

Maar als oningewijde kon hij zich enkel het tekenen indenken als het op papier brengen van het onvatbare, het enige dat de moeite loonde en dit betrachten hield  hem uren weg uit de wereld, met enkel de muziek, Bach als Ravel, als Mahler, als zo vele anderen als zuurstof in de ruimte over hem.

Niemand ook zal maar enig vermoeden hebben gehad van de innerlijke vreugde die hij kende, de impuls van zijn hand te volgen en te zien hoe op het blad, geleidelijk aan, de sluimer van de levensenergie in lijnen en tekens werd opgebouwd, om dan op het einde vast te stellen, dat eens voltooid, eens zijn naam eronder geplaatst, de tekening begon te leven en hem aanstaarde vanuit haar eigenheid.

Dit was een grote intens opgevulde periode geweest, het leven van de tekenaar die hij was, die kleur gaf aan zijn leven van elke dag, zijn leven als echtgenoot, als vader, als ambtenaar, als liefhebber van literatuur en van alle vormen van kunst.

Hij wist dat wat hij schiep, origineel was en als dusdanig waarde had; hij wist dat het iets was dat nog niemand gedaan had, iets dat nog niet bestond in de wereld van tekeningen en etsen, maar grote kunst was het niet, er kwam geen kleur aan te pas, enkel wat potlood en hoogstens wat Oost-Indische inkt.

Deze tekeningen en de etsen die erop volgden werden samengebracht in een kleine ruimte; maar zou een kenner en belever van de hedendaagse kunst die deze ruimte betreed er een woord van lof voor over hebben?

Ik denk het niet, voor die kenner is het niet veel meer dan een bevlieging, een Spielerei, meer niet. Voor mij was het de noodzaak creatief te zijn op welke wijze ook, maar zo zal het wel niet begrepen worden en zelfs, het is het resultaat dat telt. Mijn echtgenote vindt het 'tentoongestelde' waardevol. Het samenbrengen van alle werken is trouwens haar idee.