xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ben ik er gelukkig mee als ik naga wat ik in de loop van het jaar heb gepresteerd en niet te kijken naar wat ik nagelaten heb te presteren?

Gelukkig? Neen, maar mijn vraag is verkeerd gesteld, had ik meer kunnen doen dan elke dag een blog schrijven, en tussendoor wat gedichten samenbrengen en wat etsen van vroeger omkleden met stukjes steen, schilfers hout en wat zaad van planten, en inlijsten?

De tijd is heerser hier, er is enkel en alleen het zijn en het blijven, en ook het niet-meer-zijn, maar dit is dan voor anderen om het vast te stellen. Maar het had meer gekund en beter en productiever. Ik had de pagina’s die ik nu heb samen gebracht een aaneensluitend onderwerp kunnen geven en een soort boek voortbrengen in plaats van 354 blogs tot en met vandaag in te loggen.

Wat ik wel wil zeggen is dat ik me gelukkig mag voelen in staat te zijn geweest die blogs te schrijven en in mij nog de potentie aanwezig te weten voor het realiseren van de twaalf nog ontbrekende blogs. Tenminste - hoe zegde Dante het ook weer? -‘se innanzi tempo, grazia a sé nol chiama’ [1]. 

Waar mag ik nog op hopen dat me ongevraagd in de schoot zou vallen?

Ik heb eigenlijk niets gezaaid of geplant er is dus geen oogst te verwachten, geen publieksprijs, geen eervolle vermelding voor het gepresteerde. Niemand is komen aankloppen om mijn spullen van blogs te bundelen en te verspreiden op een andere en meer complete wijze dan ik heb gedaan. En, na 31 december, op mijn ouderdom een sabbatjaar inlassen is niet ernstig, de tijd zou me voorbij hollen.

Dus…