Op weg naar… december. Bij het neerschrijven van mijn november-data weet ik hoe vlug de dagen van oktober zijn voorbijgegaan, het wordt even vlug voor november en dan sta ik nog maar eens voor die einde-jaar-periode waar ik met een zekere tegenzin naar opkijk. Vergankelijkheid is ons deel, de allesomvattende tijd zorgt ervoor. In dit opzicht is hij meer dan ’le grand architecte’ van Marguerite Yourcenar, hij is ook de ‘opslorper’ van al wat is.

Dat elk begin van een blog moeilijk is ondervind ik regelmatig, maar ik sla me erdoor omdat ik volhard, omdat de wil er is tot slagen. Ware die wil er niet, ik zou nooit uit de lege holte vóór mij, halen wat ik er uit haal zonder ook maar eenmaal te zeggen, vandaag gaat het niet, vandaag zit ik vast, geklemd in een tunnel  waar ik het einde niet van zie en zelfs het begin ervan verloren heb.

Het gebeurde nog niet maar toch zit ik niet veilig, weet ik niet wat de toekomst me brengen zal. Ik heb wel de durf erop vooruit te lopen en met een gewaagde zekerheid voorop te stellen dat ik 2024 halen zal, en dan wat, zal ik verder gaan met nieuwe eisen te stellen, of zal ik, bedachtzaam zwijgend, verder gaan en meer dan dankbaar zijn voor elke gift van een nieuwe dag?

De tijd als ‘opslorper’ van tijd, het meest ontstellende waar we meestal geen acht opslaan, het fenomeen van ogenblik volgend op ogenblik, van seconde volgend op seconde, zonder verpozen, het is het draagvlak van ons leven, de nacht die overgaat in dag en de dag in nacht, onophoudend, de zwier van de aarde wentelend om de zon, een mirakel dat blijft duren: alsof het middelpunt van de aarde geankerd ligt aan het middelpunt van de zon.

We gaan voorbij aan dit beeld de ogen gesloten, omdat het ons toeschijnt als de normaalste zaak van de wereld, pas als we ze wijd en diep openen leert ons de omvang van dit bijzonder gebeuren, gekenmerkt door de enorme regelmaat, welk meesterschap dat hier getoond wordt en zien we  met verbazing de schoonheid aan orde ervan.

De vraag is echter of het zin heeft hieraan enige aandacht te schenken, het gebeuren vindt plaats totaal buiten ons, het is iets dat is, een eigenschap van wat we de Kosmos noemen en deze heeft zijn eigen wetten waaraan we in niets tornen kunnen, zo waarom ons hierover vragen stellen? Ja, waarom?

Het is iets waar ook Stefan Hertmans zich geen vragen over stelt. Dit beeld ligt niet binnen zijn domein evenmin als de vraag hoe het komt dat het zo is, hij heeft andere zorgen deze van de aarde en van de wereld, zorgen waar wij hier willen aan voorbijgaan.

Maar schrijft een vriend me, ‘een mens drijft op de ‘spiegel’ van een vijver’. Hij kijkt dus binnen in de dingen en neemt op wat hij er meent te zien omdat het verwondering is die hij ontmoet, Hertmans heeft het niet over verwondering, hij stelt vast en daar blijft het bij. Als literator heeft hij het spiegelbeeld helemaal niet nodig, niemand schijnt het nog nodig te hebben in dit land van ons.

Mijn fout is geweest dat ik te lang in het spiegelbeeld heb vertoefd zonder me af te vragen of het wel de plaats was waar de wereld naar keek. Wel, KLARA onze moeder van de klassieke muziek heeft het, o zo dikwijls over ons verwonderd zijn voor de prestaties en het werk van de men. Ik ben het er mee eens, maar ik wil nu eens de verwondering opeisen voor het werk en de prestaties van de Kosmos.

Is dit te veel gevraagd?