Hij dacht - het was nog nacht of dan toch op de breuklijn van nacht naar licht - aan wat hij gisteren gewaagd had te schrijven. Een gedachte die zo, lijk het licht, komende van nergens, maar dan toch van uit het no man’s land van de geest, dat het mogelijk is dat er van allen die hem elke dag lezen een vreemde kracht uitgaat die hij capteren kan, een vorm van telepathie, die soms fungeert als een aanhef tot zijn schrijven van elke dag.

Al zit hij hiermee op een bizar domein, hij vindt het goed mogelijk dat de gedachten die zijn dagelijkse brief bij zijn lezers opwekt, convergeren in een wolk naar hem toe, die hij binnentreedt als zijn geest tot leven komt.

Dit is immers wat geest is, dit is immers wat de rol is van de minimale, meer vermoede dan reële deeltjes die doorheen de muren, hoe dik ook – er zijn voorbeelden genoeg in de realiteit - het hekken openen of sluiten. Het kan dan ook dat, als een dergelijke soort realiteit ons nu niet meer verwondert, we de kracht van een gedachtenwolk – een wolk geladen deeltjes - zouden zien als totaal onmogelijk, zelfs als een gek iets.

Hij zelf is ingesteld op dergelijke ideeën, hij wil deze maar al te graag aanvaarden en verspreiden; ze hebben iets te maken met de aanwezigheid van een labyrint getekend in de bevloering van de kathedralen van Amiens en Chartres, als in de collegiale van Saint-Quentin. Hij ziet dit als een mogelijke herbronning voor de gewone mens die dit labyrint bewandelt, de plaats waar de fysische elementen van het bouwwerk convergeren in een vortex van krachten, die positief inwerken zullen op hen die deze krachten weten op te vangen. Zoals ook deze, voor ons totaal vreemde, identieke stralingen, het doel waren van constructies als deze van Stonehenge en van de vele onbehouwen dolmen en menhirs, hier verspreid over tal van plaatsen in het westen - ook Jahweh eiste een altaar uit onbehouwen steen - en dan bij uitstek de plaatsen ooit bevolkt door de Kelten. Thomas, de esoterieker en zijn Evangelie met de voor ons moeilijk te vatten woorden van Jezus, was een van hen.

Hij wil die Kelt zijn, hij wil teruggrijpen naar de essentie van het zijn, op ogenblikken zoals deze als de zon op het punt is, maar juist nog niet, de kim te overschrijden; het ogenblik waarop de merel elke morgen zijn gezang aanvangt en we in gedachten de eerste stralen van het licht hebben voelen aankomen.

Wij, komende uit het donkere bos van de nacht, zoals Dante uit het donkere woud, klaar om naar het licht toe, de heuvel op te gaan, ‘sí che il pie fermo sempre era il più basso[1]. 

[1] Dante Alighieri: Inferno: Canto I, vers 30. Zo dat de stevige (rechtervoet volgens Albert le Grand) steeds de laagste is). Wat betekent dat Dante de heuvel is opgegaan beginnende met de linkervoet. Over het waarom ervan is heel wat te doen geweest. We schreven er al over, op 2 februari van dit jaar en zeker zelfs vroeger. Want de zin houdt ons nog altijd bezig.