De  Dag is niet veel.

De dag is niet veel als je niets
te schrijven hebt, niets te verhalen
over wat het uur je bracht.

Als je niet bent opgestegen,
al was het maar een fractie tijd,
tot in de hoogste luchten,
tot in het verste huis.

Als je niet, zoals Pessoa,
wat woorden nagelaten hebt
op wat blaadjes ‘Rizla’ papier
en opgeborgen in een plaats
waar niemand komen kan
toch niet de eerste jaren.

Omdat het woord je adem is,
doorstroomd, dooraderd
met het licht van zon en maan,
het woord je hopen is.

Omdat het woord je zegen is,
je ontfermen is
zich wijzigend steeds en immer identiek,
gekoesterd en bezeten
en toch ongetemd gebleven.

Omdat als er iets je inspiratie is
het wel het woord zal wezen.

Zo is de dag niet veel
als de Muze er niet is
om dingen te verkonden
die zee en luchten waardig zijn.

Als je, je steeds maar weer
herhalend, je niet bereiken kunt
dat vleugje poëzie
dat je omhullen zou,
je verblijden.

Want de dag is niet veel
als je niets te schrijven weet.