Blijf nog wat gedichten schrijven
oude man die tot voor kort
nog dacht nog jong te zijn,
vergaan vlug zullen ze niet,
je lichaam zal, je levenskracht,
maar je hoopt dat er nog gelezen zal
wat van jou geschreven staat.

Het is je gelaten te verkondigen
wat je achterliet op avonden
aan de boorden van de vijver
toen de vlier er in je haren droop.
Het was pas lente toen,
je pen te gedreven om ook maar
even na te gaan of het wel zinnig was.

Het is je gelaten.

Het is je gelaten gevoelens
in donkere lijnen aan te kleden
als in lichtere, in verwachting
als in verwondering
tot verzadiging toe,
tot je niet meer weet
wat van het zijnde is 
of van je dromen is
of van precies dit ene ogenblik
dat je pen aan het schrijven ging

en je volgde, je gedachten lezend
vooraleer ze je ontglipten.

Zo oude man die T. S. Eliot las
het beste is te blijven dichten
tot het boek zich sluiten zal,
het laatste woord geschreven is,
om onvervaard daarna,
voldaan, gerustgesteld

de klaarte in te gaan.