Achter te laten
een vlak van vloeiend amber
met de tijd erover 
die geen tijd meer is.

Ga hier dus niet weg 
alvorens je gedicht
een rimpeling van licht
donker op het water neergezet
hoog levend hier gehouden.

De zee die je gaat verlaten
haar talenten uitgestrooid:
golven die komen en die keren.
Je kunt hier wel geen tenten bouwen
als het je zou troosten kunnen
want dit zijn oorden
die vergaan in woorden,
het enige dat er van overblijven zal.

Met de laatste meeuw die kwam,
weggewaaid
je laatste adem hier.

Je gaat weg, niets zal je nemen
van wat hier aanwezig is.
Je schaduw en je woorden,
niets zal er gebleven
al wou je wachten blijven,
op je laatste dag,
geen woorden meer gaan halen
op plaatsen waar ze nog
te zoeken zouden zijn,
nu je alles hebt gezegd
wat gezegd nog kon,
na zoveel verzwegen.

Al wou je hier je standbeeld laten
met de voeten omzwachteld
als met water.

Zo, laat me, hier aan zee gezeten,
golven die me levend houden
tot het laatste uur me toegestaan
is ingegaan.

Immer schrijvend nog.