Het is  een boude uitspraak te zeggen dat enkel het meest onwaarschijnlijke waar is, maar is het niet zo?

Ik zie op het terras, een rups gekleefd onderaan de poot van een tuinstoel, een paar dagen later is ze een pop geworden, waaruit dan, wellicht enkele tijd verder een vlinder te voorschijn zal komen. We weten het, we leerden het en we stellen het vast, maar verbaast het ons nog?

Ik zie dat op enkele weken tijd uit de knoppen, een erwt groot, van de hortensiastruik, de bloemen zich ontplooid hebben, bloemen zoals ik er nimmer heb opgemerkt - omdat ik er met mijn ogen naar keek en niet met mijn geest -  heerlijk geurend zodat de hommels er op afkomen die, ik weet niet van waar, opduiken, hun poten gezwollen met stuifmeel. Het zijn beelden van een wereld van het minimale waaraan we voorbij gaan. We gaan trouwens aan vele wonderen voorbij, van het kleine tot het wonder van de zon die als een rode gloed ondergaat ver, zoals ik gisterenavond zag, naar het noorden toe. Ik meen te mogen zeggen dat ik ze nog nooit zo ver naar het noorden toe heb zien ondergaan. Verwondering hierover bij mij. Ik vertelde het aan de vrienden naast mij, starend naar het wonder van de vlammen in de vuurhaard waar we omheen zaten.

Ikzelf ook ben ditmaal uit mijn verpopping opgestaan. Wat er is aanschouw ik voor het eerst in hun ware bestaan: de rups die verpopt, de bloemen van de hortensia, de rode gloed in het bijna noordwesten en de vlammen in de vuurhaard. Dit alles heeft me nimmer verbaasd, het was er, ik zag het en daarmee was de kous af, maar hier en nu zie ik het anders, zie ik het wonder ervan en hier stopt het niet, hier begint het pas.

Want als het stopt is het, het teken van onze totale verblinding van wat is om ons heen, een oneer voor ons mens-zijn niet te zien wat verwondering moet zijn voor wat van het leven is, van het verpoppen van een rups, van het openbloeien van een bloem, van het branden van hout, van het ondergaan van de zon en alles wat er tussen ligt, verwondering om de verwondering die er zou moeten zijn. We moeten zien wat er te zien is en het niet nemen als een doodgewone zaak, niet als normale gebeurtenissen die komen en voorbijgaan. Want, heb ik het recht dit te zien als normaal, mag ik eraan voorbijgaan zonder verpinken; is het niet broodnodig als homo sapiens dat ik er lang bij stil sta en me lang afvraag, hoe het kan dat dergelijke dingen bestaan, echt bestaan zonder mij om, zonder de minste inbreng van de mens?

En zoals ze bestaan hoe komt het dat de dingen er zijn, zoals ze er zijn, wie of wat steekt er achter, welke is de betekenis die we eraan geven kunnen, het waarom dat is zoals het is?

Ik ben vanmorgen als een ander mens opgestaan - ontpopt zegde ik - ik zou kunnen wenen en eigenblijk ween ik van binnen. Ik heb de hortensia in bloei gezien, heb er een foto van genomen en ben verrast geweest door de structuur ervan, verrast door het bouwwerk dat de bloem is, en in de valavond heb ik gezien hoe het licht aan het tanen ging en heb ik de zon als een rode gloed zien zakken naar de horizont toe, en met de vrienden - ik voelde me gelukkig bij hen - sprekend over de simpele dingen van het leven, heb ik gedacht aan het wonder dat de vlammen zijn die opstegen uit  de blokken hout.

Hoe klein ik er zat, machteloos toekijkend, niets vermogend van al wat er te zien was van de morgen tot de avond; niet de minste vat hebbende op al dat was, want wat ik zag was maar een oneindig klein deel van wat er gebeurde rondom mij. En mijn vraag is gekomern: jij, kleine man, wie of wat ben je in deze onmetelijkheid van wondere zaken die gebeuren, waaraan je gewoon bent geraakt, waarin je ondergedompeld bent, zo oneindig diep dat je de wonderen niet meer ziet die je omringen. Je denkt er zelfs niet meer aan, je beschouwt ze als verworven, geblaseerd als je geworden bent. Maar, welke omwenteling zou de wereld ondergaan indien we met open blik al de dingen die er zijn zouden zien als de verwondering die ze zijn?

Zouden zien de ondergrond ervan?