In feite heb ik nog maar weinig geschreven van wat ik schrijven wou. Ik wou gaan dromen, ik wou originele verhalen over een ongekende wereld; ik wou vernieuwend zijn in woord en klank en kleur. Ik wou grote literatuur en, ik ben terecht gekomen in het landschap van God en geest en New Physics. Afgedwaald van de weg die ik nemen wou, een weg die ik nu niet meer verlaten kan, al denk ik er elke morgen aan voor ik begin: zoek ik in mij of ik er geen man ontmoet die iets heel bijzonders te vertellen heeft. En het gebeurt dat ik er een tegenkom, hij fietsend in een lange dreef, tussen twee rijen oude eiken met op het verre einde een wit kasteel. En op hem afkomend op de fiets een dame, de haren los, een witte sjaal om de hals fladderend in de wind, die nader en nader komt en stopt voor hem., ‘jij’, zegt ze verbaasd. ‘Oh, jij?

‘De dame, verliefd op boeken’ zegt hij.

‘En jij’, zegt ze, ‘verliefd op wie of wat?’

‘Op jou en je boeken’ wou hij antwoorden maar hij zegde het niet.

Hij had haar zo dikwijls ontmoet als hij in de stad was, het had hem zovele boeken gekost, de meest vreemde eerst, omdat hij niet anders kon dan haar winkel te bezoeken. Het waren niet de boeken die hem aanhaalden, het was zij die hij zien wou, die hij spreken wou, er staan voor haar om niet meer weg te gaan van haar. En als hij een boek had uitgekozen hij haar volgde in al haar handelingen, het boek in haar handen en te zien, hoe zo handig, zo licht bewegend ze het boek in zijn papier wikkelde, een papier met bloemen en vlinders in warme kleuren. Hij droomde het beeld van haar lichaam in een lichte losse bloes gehuld, haar hoofd gebogen, de haren samen gehouden in een gesloten krulling, zij, gehuld in een wolk van teer parfum naar hem toe en haar blik, haar groene, grijze ogen die hem aankeken als ze hem het boek aanreikte. Hij wist het allemaal zo goed, zo zuiver, maar het was ook al dat hij wist van haar. Hij aarzelde altijd even voor hij weg ging, het liefst wou hij er onzichtbaar achterblijven om te zien hoe ze de boeken schikte en herschikte.

Maar hij hier nu in de dreef, zijn fiets in de hand, staande voor haar met haar fiets in de hand; de zucht van de wind in de bomen, de roep van eksters of van kraaien, hij voor het eerst kijkend, hoe zacht haar gelaat, hij in haar ogen keek met een glinstering erin.

‘Ik mag je alles zeggen, hier, is het niet? Ik mag je zeggen dat je bent, hoe zeg ik het, je ogen doorzichtig als glas, dat je bent een pagina  poëzie, een pagina van Saint-John Perse. Ik mag het zeggen hier, omdat het een sprookje is je hier te ontmoeten in deze dreef, onder de eiken die toezien; Hoor je hun gefluister? Bij jou in de boekenwinkel is er het gefluister van de boeken telkens ik er ben en, je weet het niet als ik naar je kijk, je weet het niet, maar ik denk dan altijd aan Kafka, wiens lippen de lucht raakten die was tussen hem en de vrouw die hem verlaten had.

‘Hoe droef’, zegde ze.

Ik zeg dit maar zo. Ik zeg dit maar omdat ik je alles zeggen mag, hier in de dreef waar zovelen al hebben gewandeld, gefietst, gedroomd, visioenen hebben gehad, misschien hebben lief gehad. Om deze reden zeg ik het.’

‘Je bent een dromer’ had ze geantwoord. ‘En dromen zijn niet afstandelijk, ze zwijgen wel wat ze zeggen willen. Ik zie het, telkens je een boek komt halen bij mij. je wandelt in een wolk en de wolk is je droom.  En in je droom de woorden die je niet spreekt.  Ik vraag me dan af wat je denkt, hoe je binnenkomt is het, voor het boek of is het voor mij dat je komt. Maar hoe ook, voor het boek of voor mij. Ik wacht elke dag op je komst, en elke dag houd ik een pianosonate klaar van Domenico Cimarosa - vraag me niet waarom Cimarosa - voor het geval dat ik jou zou zien staan voor het uitstalraam, wetende dat je zult binnen komen om het enige, exemplaar van een boek dat, zal je zeggen, alleen in mijn winkel te vinden is. En, zeg me, hoe gaat het met Flavius?

‘Oh, Flavius Josephus? Goed, ik koester het boek zoals je het hebt ingepakt omdat er je handen over waren, de parfum van je handen over was, en van wat is van het leven in jou, van je verlangens ook.’ ZE kijkt naar hem, ze legt haar hand op zijn hand: ik ken zelfs je naam niet, ik weet enkel dat je een vreemde man bent, een stille man, die van Albert van Hoogenbemt, een stille man met wellicht diepe gronden, is het niet zo?

‘Diepe gronden hebben stille waters en mijn naam is Ugo’, zegde hij. ‘Jij, jij bent Samantha.’

‘Hoe weet je dit?’ vroeg ze.

Het is de naam van een dame in een film die ik zag. De film niet de dame, maar haar stem, een dame die verliefd was op een ‘hem’ die even verliefd was op een ‘haar’, een onmogelijke liefde’, zegde hij.

‘Vele liefdes zijn onmogelijk, het zijn de mooiste soms, ze duren het langst, ze kennen zelfs geen einde. Je vertelt maar’, zegde ze nog: ‘je gist een naam voor mij die ik houden wil. Kom morgen eens langs, niet om een boek, maar om een tas thee, een heel bijzondere, een  groene thee, die we drinken zullen met de boeken rondom ons, het liefst op het einde van de namiddag.’

Ciao’, zegde ze. Hij keek haar na als ze wegreed, de laan uit, haar witte sjaal, haar lange blonde haren in de wankele wind

Had hij een werkelijkheid gedroomd of was de werkelijkheid maar een droom? Hij zal het morgen weten als hij bij het binnenkomen de piano van Cimarosa horen zal.