In den beginne was het Woord

dat zelve, geen beginnen kende

zodat het ook geen einde kennen zal.

En het Woord was van een ‘zijn’

dat nog geen substantie had,

innerlijk, geladen in potentie,

met wat het wordend Universum was.

Erna van Lao Tseu

gehoord dat in den beginne

iets Onbepaalds bestond,

dat van al wat komen zou,

de moeder was.

Tao wist hij het te noemen.

Geoordeeld toen

dat Tao even goed

het Woord kon zijn.

En we zeggen konden, zonder schroom,

dat in den beginne Tao was,

dat in potentie, Universum was.

Hieruit, en niet zó maar,

niet te tellen vormen er tot stand gekomen,

in een essentiële samenhorigheid.

En alle vormen die ontstonden

waren vormen van het Woord

dat ook Tao was.

En alle vormen in hun totale totaliteit,                            

waren drager van het komende,

want niets is af en niets is dat niet bewegend is

zo naar binnen als naar buiten,

in een mateloze complexiteit.

Zo was er van Tao en van Woord

de wondere metamorfose

in een vorm die zichtbaar was

en een die niet gezien kon worden.

Echter, niemand was er om te getuigen

van wat zichtbaar was, noch iemand

om te noemen wat onzichtbaar was.

Dit was, wat helemaal in den beginne was,

vóór de mens er was.