Het is schrijvend over Stephen Hawking dat ik dacht aan Paul Davies en zijn boek, ‘The Mind of God’ [1] van 1992. Het waren de jaren dat het onderwerp God door mij gezien werd als het enige waarover het waard was, als vrijgevochtene, te schrijven. En ik weet dat Davies een grote indruk had gemaakt op mij en dat, als ik denk aan wat ik de laatste jaren als filosofisch-religieuze blogs geschreven heb, heel wat, Davies als bron had.

Davies was al ver weg als ik aan mijn blogs begon, alles scheen rechtstreeks uit mij op te borrelen, maar als ik nu zijn werk in de hand neem en doorblader, lettend op wat ik onderlijnd heb, dan vind ik heel wat terug van wat ik de laatste jaren heb verkondigd. Zo, onder heel wat meer, de laatste zin uit zijn ‘Mind of God’ waar Davies besluit:

‘Through conscious beings the universe has generated self-awareness. This can be no trivial detail, no minor byproduct of mindless, purposeless forces. We are truly meant to be here.’

Of, het Universum is er omdat (de geest in) de mens nodig was er te zijn. En dit geeft ons een enorme verantwoordelijkheid.

Ik heb een vriend, dan toch een vriend in de geest, die blijft wandelen in de geschiedenis van de Bijbel die hij linkt aan deze met de volkeren die er waren ten tijde van de Bijbel. Zijn blogs[2] zijn er het resultaat van. Ik riskeer hem te volgen in mijn onderwerpen, ik riskeer te vergaan in – en te vervelen – met mijn blogs over God en wie deze zou kunnen zijn, en wie wij zijn en hoe we moeten zijn. Ik weet dit en ik tracht me er tegen te verzetten, ik tracht nu en dan over iets anders te schrijven maar altijd, eens ik neerzit om te beginnen aan mijn blog, daagt het kosmische op; heb ik een beeld van de luchten over mij en ben ik sterk geneigd me te laten gaan en op te stijgen, om al wat aards is te verlaten.

Het is sterker dan mezelf, en waarom?

Omdat ik op een leeftijd gekomen ben dat ik van de aarde en het gebeuren op aarde niets meer hoef te leren en ik het van op afstand zie met, omdat ik me machteloos voel en met een zekere gelatenheid mijn angsten verberg, zie hoe de linkse krachten in de maatschappij dingende naar macht, geen oog hebben voor de infiltratie van on-westerse ideeën; in feite zich in een machtspositie vasthaken en dus geen oog hebben voor het gevaar dat onze beschaving voor het ogenblik loopt.

Ik wou dan ook iets kwijt over het F-16-dossier. Onze piloten, jonge mannen zoals ik het zien kan, want het zijn zij die er in zitten, kunnen nog verder met de oude, die zijn nog enkele jaren goed, eerst nog zes, dan nog vijf en zo verder, nog één. Ze zullen het dus ooit moeten stellen met hoogst gevoelige straaljagers die langzaam aan aftakelen zijn. Pas als de F-16’s na zes jaar afgeschreven zijn komen er nieuwe.

Heeft Crombez, heeft de klokkenluider hier aan gedacht, of alleen aan het genoegen dat hij kende de regering terecht te wijzen? Denken de verkozenen – de artiesten die ze zijn – denken ze aan het gevaar dat de piloot in het vliegtuig loopt? Nooit. Waaraan de leiding – de reactie van links kennende – wel heeft gedacht en met reden, want het zijn niet de volksvertegenwoordigers die er mee vliegen, het zijn hun piloten, hun zonen.

Trouwens, zetten onze ‘wijze’ vertegenwoordigers hun wagens, die gemakkelijk nog zes jaren mee kunnen als ze de vraag zouden stellen aan de makers ervan, zetten ze die niet aan de kant na drie of vier jaar?

[1] Paul Davies: ‘The Mind of God, the scientific basis for a rational world’, a Touchstone Book, published by Simon & Schuster, 1992.

[2] http://www.bloggen.be/robertdetelder/