Er zijn morgens die je moeilijk door komt, die je liever ver van je zou willen afstoten omdat ze je adem toesnoeren, je doffer maken, je doen neerliggen en alles afsluiten wat kan afgesloten, er te zijn zonder er te zijn.

Er zijn van die morgens die het tegengestelde zijn van de momenten die er waren de vorige dag, momenten die opgeslagen werden en waarop je vandaag niet meer kunt of wilt terugkomen. Zoals je niet meer terug kunt komen op handelingen vroeger gesteld die je beter niet had gesteld en nu te zwaar doorwegen. Zo is nu eenmaal het leven. En het zijn op bepaalde, eerder moeilijke dagen dat die reflexies je de diepte in duwen, waar je dan moet uit opstaan.

Wat helpt je dan?

Een goede vriend mailde je een hele resem blogs van diverse schrijvers over Spinoza. Je kunt er je dag mee vullen en afwegen, wat anderen weten, of menen te weten, over Spinoza, met wat jij er van over gehouden hebt. Je las weinig van hem, zeker niet zijn Ethica. Om eerlijk te zijn weet je enkel van Spinoza wat Professor Herman De Dijn erover is komen vertellen; weet je wat je denkt de essentie te zijn voor jou. Maar je weet ook dat een Spinoza vandaag, zoals hij al eens deed in de XVIIde eeuw, een nog grotere spirituele beweging zou kunnen op gang brengen, een beweging waarin - wat de wetenschap nog niet bereikte: het samenbrengen in één formule van de wetten van de ‘grote’ en ‘kleine’ zwaartekracht - wat we nu al weten over de New Physics zou opgenomen zijn.

Een volledig nieuwe filosofie of levensopvatting die vertrekken zou van uit de diepte van de materie om uit te komen in het lichtend veld van de eeuwigheid, religie en wetenschap versmolten. Of de kennis van de wetenschap leidraad voor een religieuze opvatting over wat is van de wereld, van de mens en van de New Physics en deze laatste zien als vertegenwoordigster van de godsgedachte; want als er sprake kan zijn van een God dan moet Hij gezocht worden waar Hij gevonden kan worden en dit is in het wondere dat de nieuwe fysica aan de oppervlakte brengt.

Dit zijn eens te meer morgengedachten, ditmaal opgestaan, niet uit gevoelens van een ‘gelukkig-zijn’ , maar uit gevoelens waarin de dood, bij het opstaan, als een schaduw aanwezig was

Dit alles speelt zich af in een tijdsspanne van hoogstens een halfuur, denkend en schrijvend, de gedachten nemend die zich zo maar opvolgen, alsof het de woorden zelf zijn die je vingers laten lopen over het klavier en wat je geschreven achterlaat, helemaal niet van jou afkomstig is, maar van het energieveld rondom jou, waar je het zo dikwijls over hebt. Is het zo, is het zo niet, het is dan toch het gevoel dat je er aan over houdt.

Lees dan deze woorden opgestaan uit de mist die deze morgen over mijn gedachten hing. Meer is het niet. Het had ook niet anders kunnen gezegd worden.