Hij ontwaakte op een gevoel van ouderdom, op een duidelijk gevoel van moedeloosheid. Het licht wachtte lang aan het venster en toen het overging naar teer grijs was er geen vreugde in hem, was het eerder een soort angst die hem overviel nu hij, dag op dag, zonder enige overgang noch verwittiging, overgeschakeld was van zijn dagelijkse blog naar een opeenvolging van op elkaar aansluitende fragmenten die gezien moesten worden als het ontwerp-manuscript van een boek dat hij op deze wijze schrijven wou. Een rode draad in zijn dagen, die hij nu te volgen had, zonder pardon of zonder tussenwegen.

Hij was nog maar aan het begin ervan en had niet zoals Mulisch had gedaan voor zijn ‘Ontdekking van de Hemel', een plan opgemaakt en in detail neergezet in een zakboekje. Neen, hij, almachtig zoals hij had geschreven in zijn beginfragment, rekende er koelbloedig op, dat de gedachten zo maar komen zouden al naar gelang hij vorderen zou en dat een verhaal zich zou aftekenen als hij zoveel mogelijk, én de weg die hij al had afgelegd, én de dingen die hij beleefd had, vergeten zou en dat het er nu op aankwam, duidelijk, en enkel, die andere te zijn, die Ugo, die al een leven had geleefd met tal van herinneringen en die nu in zijn boek verder leven zou, hoe wist hij nog niet. En dit niet weten was zijn moeilijkheid, was de schaduw op het schrijversgenot dat hij altijd had gekend omdat hij van nu af, zijn moest wie hij niet was maar die hij had kunnen/willen zijn, in omstandigheden die hij nog niet kende maar die hij zelf uit te zoeken had onder de vele die hij te bedenken had. Vorige week nog had hij maar een blog te schrijven, een los staand verhaal, nu was het een verhaal dat volgen zou op het verhaal van de dag ervoor en zo verder dag aan dag.

Hoe houd ik het vol was de vraag die hem bestormde bij het ontwaken, hoe ga ik verder, met welke voorvallen, waarvan sommige wel beginnen konden met een detail uit zijn echte leven, dat hij dan uit te werken had, te vergroten tot een andere dimensie, op een liefst vreemde wijze, om ergens uit te komen waar hij nog niet gedacht had uit te komen, en zo altijd de tijd in, aan een ritme van een duizendtal woorden per dag.

Als hij keek op zijn pc, dan had hij er ongeveer 200.000 geschreven in de loop van het jaar, maar dit waren alle losse stukken geweest. Nu hij die werkwijze verlaten had, moest hij trachten een verhaal te weven omheen die Ugo, met een begin voor die Ugo dat de voortzetting was van een leven dat al geleefd was, naar een punt toe dat dan als einde van het boek zou fungeren, hoewel het geen einde betekenen zou voor Ugo zelf, maar gezien moest als het volbrengen van een honderdduizend-woorden-opdracht.

Dit was niet de eerste maal dat hij begonnen was aan het schrijven van een boek, in 2013 had hij via zijn blog een poging gedaan. Maar het was een totale mislukking geworden, het had hem aan moed en inzet ontbroken ook misschien aan een gebrek aan reactie vanwege de lezers. Dit maal kon hij zich geen mislukking meer veroorloven. Het was er op of er onder, tijdens een proeftijd die lopen zou van de herfst, over de winter tot hoogstens het begin van de zomer of nog liever, tot de tijd dat het bos, in de verlenging  van het landgoed gelegen, blauw zal zien van de hyacinten.

Pas dan zal hij vreugde kennen en verder kunnen gaan, blog na blog, zoals hij ooit begonnen was.