Toen ik ontwaakte was het nog een stukje nacht, was het alsof de tijd het ontluiken van de dag nog even tegen hield. Vormen waren niet meer dan schaduwen die de dingen in hun greep hielden om ze niet te laten gaan, om te beletten dat ze tot leven zouden komen en wat van gisteren was en van andere dagen, voorbij, geschreven en nu toegedekt.

Kon ik keren terug naar waar het goed was te zijn, mijn hand op mijn schrift,  glijdend, tekens neerzettend zoals het altijd gebeurde, het mirakel van de rechterhand, gedachten strooiend op de lijnen van het blad, koel en sober maar teder uitgespreid. Vreemd dat ik het nog kan na al die dagen.

Vreemd de hand die schrijft: woorden lijk water opborrelend uit een geheime bron, doorheen de moslaag van het leven, komende van nergens en gaande naar een ander nergens. En het niet de hand is, niet de pen, het de geest is die me noodzaakt levend te blijven in dat kleine stukje nacht dat nog is, vóór het oosten bleker wordt, de sterren nog even blijven om dan weg te deemsteren en te verdwijnen waar ze blijven staan.

Nog nimmer gebeurde het dat na het resterend stukje nacht, de dag niet kwam met een vage schijn van licht; het zal ook vandaag niet zijn, al hopen er misschien velen, omdat de nacht een deken is waarin je je wikkelen kunt om niet meer te zijn dan wat droom-in-slaap, het niet denken en het niet schrijven, deze van het niet zijn van het woord.

Zo, laat de nacht nog even slapen, nog even gedachteloos te zijn, te blijven, alsof je, zelfs wakker geworden, je nog slapen bleef met de hand glijdend over het papier, grillige tekens achterlatend die je vertalen zult, later, leesbaar optekenend wat in dit laatste stukje nacht, niet geschreven hoefde te worden, de echo van wat je gisteren schreef weghoudend, versplinterend tot niets en versnipperen wat je er aan toevoegen wou, de echo van de echo ervan te slopen om, voor een tijdje nog, te verblijven voor het doek opgaat in de veilige zone van het niet denken en van het niet zijn, de zone waarin de hand over het blad glijdt lijk een slak over de vloer,  een zilveren spoor nalatend. Hertmans wist het ook, jij nog net niet.

Aldus zeggen wat geen betekenis draagt, lijnen die lijken op vreemde wezens, elke letter een op en neer gaan, verder lopend, lijken achterlatend van letters aan elkaar en in elkaar, woorden woordeloos van inhoud, dit alles in het allerlaatste stukje van de nacht dat toch nog even blijven zal, tenware voor de allereerste maal, de nacht het einde zou zijn dat nacht zou blijven.

Jij, onwetend hoe je leven verder zal verlopen, wachtende.