Ik kom elke dag binnen bij jou, ik breng je een boodschap in het bijzonder geschreven voor jou die ik ken als vriend, als kennis, of slechts ken, en dan is het een raden, als lezer. Mijn gesprek met jullie verloopt in een zekere intimiteit want ik vertel  zaken die diep in mij ontstaan zijn. Mijn leeftijd, in de meeste gevallen, noopt me tot een gematigd zijn in wat ik schrijf, maar ook tot het betrachten van een  preciesheid in mijn woorden. Je moogt evenwel van mij niet verlangen dat ik getrouw zou vastgeankerd blijven aan de realiteit, dat ik niet zou uitzwerven naar oorden waar ik was of zelfs naar oorden waar ik nimmer een voet heb gezet. Deze vrijheid is eigen aan de literatuur die ik bedrijf of dan toch bedrijven wil. Wat je leest van mij is een soort brouwsel van werkelijkheid en droom, waarin soms het ene ondergeschikt is aan het andere. Als ik in de toekomst, want mijn filosofische beschouwingen zijn in hun onderwerpen beperkt, eventueel een omgeving zou betreden van gebeurtenissen die je van mij niet zou verwachten dan is het, en ik leg er de nadruk op, dat de fictie, uit noodzaak, de bovenhand heeft gekregen. 

Mijn leven is meer een leven geweest van boeken dan van gebeurtenissen; schrijf ik ooit in de richting van een soort roman dan zal ik dit brengen onder de vorm van een opeenvolging van blogs, onderbroken door bedenkingen zoals nu; dan moet je je verwachten aan het watervlak van een vijver die ik bezoek in de morgen of in de avond, niet aan een stormende zee met boten die vergaan en opvarenden die verdrinken of gered worden, zoals het gebruikelijk is, neen, verwacht je aan hoogstens wat rimpelingen op het water, of de gloed van een opkomende of ondergaande zon, het tere licht van de maan of het punt van een ster, wel een reiger die neerstrijkt of op een poot staat te filosoferen op de rand van die vijver. Verwacht je dus niet aan een al te grote dramatiek, of aan al te hevige  gebeurtenissen, maar slechts aan wat schommelingen die in elk leven van ons voorkomen.

Het is van uit deze stellingname dat ik op een dag vertrekken zal, totaal vrij, van uit een punt dat even goed zich situeren kan, in de tijd of buiten de tijd om, zoals ik het zie, een meesterwerk te schrijven. En, zelfs al wordt het geen meesterwerk, ik zal schrijven tot mijn laatste straling op aarde, in de richting ervan. 

Reeds heel wat staat opgetekend, ik zal fragmenten eruit, ofwel opnemen zoals ze er reeds staan, ofwel deze volledig herzien; alle mogelijkheden staan open en nieuwe openingen zullen opduiken. Mijn grootste uitdaging zal zijn te vergeten wie ik ben en hoe ik leefde en welke de wegen waren die ik ben ingegaan. Het wordt een nieuwe tijd van een nieuw iemand. Wat je echter niet verwachten moogt is iemand met een totaal nieuwe filosofische ondergrond.

Dit zijn de woorden waarop ik – ik kende deze niet toen ik begon – ben uitgekomen, of ze profetisch zullen zijn, zal de tijd ons leren.