Nota 
Mijn hakkelend gedicht in mijn blog van 20 februari, te vlug geschreven, dat ik vandaag gemeend heb te moeten herwerken
:

Spiegel is de vijver,
bomen er gegroeid,
naar boven en naar onder,
naar binnen en naar buiten
als van wat zichtbaar
en onzichtbaar is, het evenbeeld.

Bomen nu de sappen zijn
opstijgend uit de fijnste wortels
tot in de luchten,
roekeloos roerloos.

Al dacht je het niet, je geest hoorde het,
al dacht je niet de wereld is me vreemd,
je wou hier toch de tenten bouwen
om er te zijn en er te blijven,
zoals de vijver,
bij sperwer en bij havik
bij alken neergestreken, vertrouwend,
geen verlatenheid er was.

Alsof van alle tijden, dit de tijd hier was
om te worden opgetild
de lucht tot in je aderen,
tot in je dromen
ademloos.

Van vele zaken heb je
nooit geweten wat je beroerde
om van vijver te zijn.
Er te staan, er groot te leven
in wat van water is, van aarde,
van wolken en van regen is
van vogels is,
getekend in de bomen.

En je ingetogen spreken
tot de spiegel die de vijver is
niet rakend met je woorden
omdat zo effen waar de zon in duikt
bij valavond.

Op één plaats, heel schuchter
sneeuwklokjes
bij elkaar.