In de diepste nacht,
op mantel van duisternis
oase-vlek van licht
door volle maan getekend
waar takken staan geëtst
lijk slierten zinnen
op een Schoeller blad.

Wat ons
meer dan verwonderen kan
in deze dagen
als er niets te schrijven valt,
niets te aanhoren
en het woord
de stilte is van de wind
in de lege bomen,
humus geur:
uit de ingewanden van de aarde,
zwammen opgeschoten.

Wij, ademend nog,
alhoewel gecrasht, alsof handen
ons gegrepen bij het strot
we niet meer opstaan konden
niet meer vermenigvuldigen,
onvermogend als dichter
dichter te komen
tot wat ons omkransen zou
met laurier gekroond
zoals Dante.

Nacht die van de doden is
licht van de levenden
beide oppermachtig
om wezenlijk te zijn
te groeien en te verwelken,
herop te staan en neer te liggen
lichtoase van de geest
en aarde bedekt
met lichen en met mossen.

Zelfs,
doorheen de lege takken
ons aanschouwend
om te betoveren,
de volle maan
in volle nacht.