Het begijnhof
waar de eeuwen verstild
waren uitgestrooid,
vroege vlokken sneeuw
in rug en leden
verkild.

Niet beter
hoe het was er binnen 
waar op oude schilderijen
begijn te zijn,
het leven in te gaan,
door engelen beschermd
en door gebeden,
toevluchtsoord de hemel
die er toen nog was.

En wij, zo vluchtig
er gekomen,
on-ingewijd begijn te zijn,
denkend
al te weten wat er te weten kan.

De kerk die we betreden
geen zegen meer,
geen gebed gezegd,
zelfs Hij die er was,
niet gegroet:
het sacrale
is er uitgegroeid, mijn vriend,
mettertijd,
uitgedoofd wat ons geleerd,
zo vlak het leven.

Toen het donkerde ineens,
opgekeken,
op het laken van de lucht
geen Orion, geen Sirius,
dan maar gezocht
langsheen de gevels
het teken dat het anders kon
maar niets gevonden.

Wat helpen kon
zich opgelost,
Mea culpa, Heer.