Ik kom terug op aarde. Na mijn kort verblijf bij Fabre d’Olivet kom ik terecht bij François Cheng de l’Académie française. Ik ook las Lao Zi, niet zoals hij natuurlijk die het Chinees machtig is, maar wat hij er over vertelt strookt met wat ik er uit gehaald heb. xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wat hij vertelt over de Ziel, als element van de triptiek, corps-âme-esprit, komt overeen met wat ik altijd gedacht heb, zijnde onze binding met de kosmos, zijnde onze kosmische geladenheid. En Cheng leert ons:

que ce troisième élement, l’âme, permet à l’homme de communier sans entrave avec l’âme de l’univers.( pag.70).

Anderen zullen dit de binding noemen met God, God het Universum - geest en materie – zijnde.

Of, l’esprit s’appréhende par l’intellect, l’âme se saisit par l’intuition. C’est ainsi, zegt Cheng, que j’ai pu écrire un jour que ‘l’esprit se meut, l’âme s’émeut; l’esprit raisonne, l’âme résonne’.

Filosofische gedachten die ik hier zo maar rondstrooi zoals de magnolia in de tuin die zijn bloembladeren afschudt en als sneeuw neervallen op het gras, waar ze vergaan zullen, zoals ook, na een tijd, deze woorden van mij. En niet alleen deze van vandaag maar deze van gisteren en deze die morgen zullen ontstaan.

Zo is alles een eeuwig herbeginnen, blijft onze geest, blijft ‘de’ geest, onwankelbaar in beweging, eeuwig op weg naar zijn omegapunt, ergens het punt tussen de melkwegstelsels.

Aldus heb ik nog steeds niets verteld over zijn eerste meditatie, handelend over de Dood, in feite handelend over het Leven. Het komt wel maar dergelijke meditatie kan niet lichtzinnig worden besproken.