|
xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nu ontwaken de vogels, nu zit hij neer om met hen zijn blog te schrijven en over hun gezang zijn woorden neer te zetten alsof het zijn leven was of wat er nog van restte.
Hoe bestaat hij, hoe is zijn leven verlopen om uit te komen waar hij zich nu bevindt, schrijvend, zich keer op keer herhalend, gedachten zaaiend alsof zijn woord een deel van Waarheid zou kunnen inhouden.
En niets in meer of niets in min: te zijn zoals hij is en niet te zijn zoals hij wou dat hij zijn zou. Met vele verliespunten, te veel om wel te zijn, de dagen te vlug voorbij, uitgehold tot een bundel beschreven paginas zonder stevigheid, zonder hoorngeschal, zonder timbalen, enkel wat gezang van vogels in de bomen er over uitgezet en dit, vóór het eerste licht.
|
