Soms gebeurt het dat ik niets te schrijven heb, dat ik de moed niet heb te gaan bladeren in een of ander boek, de moed en de kracht niet om te gaan neerzitten voor mijn klavier, alhoewel ik weet dat ik een tekst te schrijven heb. En dan gebeurt het kleine wonder, schuiven plots gedachten door mijn geest en ben ik in de bergen op de weg over de rotsen naar le Pas de Lona, en op het einde van die stevig stijgende rotsweg gekomen - die ik ettelijke malen heb afgelegd - kom ik boven op de alpenweide waar de weg zich verder slingert over de alp tot aan de Pas de Lona of de overgang tussen twee valleien.xml:namespace prefix = "o" />

Echter eens aangekomen op de alpenweide en vooraleer verder te gaan, neem ik  een rustpauze en ga ik naar links, naar een kleine moerassige vlakte met edelweiss, met gentiaan, met arnica en genepi. Een grote verrassende mengeling van grassen en mossen en bloemen, een wondere kleine tuin met stil vloeiend water waar het heerlijk is te vertoeven.

Je loopt er rond met je camera, je tracht er elke bloem, elke plant te fotograferen alhoewel het niet hoefde, want het beeld is in jou geprent en zal je niet meer loslaten, zelfs al weet je, dat je nimmer meer  de klim zult doen en die specifieke plaats nimmer meer bezoeken zult. Maar ze staat gebrandmerkt in je geest.

Niemand zal weten over welke plaats het precies handelt, enkel zij die het pad, vertrekkende van uit Grimentz[1] en komende ter hoogte van de bomengrens, naar links, richting het zuiden nemen,  een kleine alpage  oversteken en dan immer naar links, over de bergstroom om, in de flank van de bergrug, naar het westen toe, het gewenste pad te vinden dat steeds maar stijgend doorloopt tot de hoger gelegen alpage, waar die speciale tuin zich bevindt.

Maar wat de gentianen betrof die ik er vond, las ik later, in dat ‘Putje van Milete’ van Stefan Hertmans – gehaald uit de duizend pagina’s gedichten van  D.H. Lawrence,  die fameuze zin waar Lawrence een prachtig gedicht aan ophing:

Not every man has gentians in his house

In soft September, at slow, sad Michaelmas

Vertaald door Hertmans als:

Niet iedereen heeft gentianen in zijn huis

In de zachte maand september, op trage, droeve Sint-Michiel[2]

Stefan Hertmans schrijft waarom hij dit gedicht zo indrukwekkend vindt: ‘Griekse mythologie, christelijke symboliek, autobiografie, ze komen hier samen in een onomkeerbare gang naar de hel.’

Ikzelf had genoeg aan de beginregel en schreef mijn gedicht met een totaal andere visie. Ik heb het al eens gepubliceerd als blog in 2012, maar ik heb het herwerkt en herneem het morgen.