Ik leef met de gedachte dat mijn blogs op een bepaalde dag gaan stilvallen bij gebrek aan materie, lijk de bouw van een kathedraal in de vroege middeleeuwen dagen- maandelang is stilgevallen bij gebrek aan steenhouwers, fondsen, materialen, meesterbouwer. In feite, als ik Richard Dawkins lees was dit niet zo erg want hij vindt onze kathedralen maar een tijdverspilling, zoals alles wat met religie te maken heeft.

Ik vrees dat ik mijn blogs ook zal moeten gaan zien als onnodig, overbodig en on-zinnig. Losse  teksten, minuscule essays over het leven die zich nu aan het opstapelen zijn om daarna lijk een kaartenhuisje in elkaar te storten, of dan toch, eens ik er niet meer zal zijn, weg te deemsteren in de plooien van de tijd.

Wat er van resten zal is een vage herinnering die nog enkele dagen zal meegedragen worden om daarna te worden opgelost met het verdwijnen van mijn naam in de reeks bloggen. Ik zou er een verlengstuk kunnen aan maken als ik al mijn blogs, van bij de aanvang, zou gaan bundelen tot een geheel. Ik zou er drie bundels van 300 pagina’s kunnen mee vullen, en dan wat wie zou ze nog ter hand nemen?

Ik troost me met de gedachte dat dit nu eenmaal zo is en zo blijft. Als ik denk aan de boeken in de bibliotheek van Mafra – waar ik ooit een gedicht over maakte - die daar ongeopend aan het vergaan zijn tot stof dan is er geen ontkomen aan en is geen redding mogelijk van al wat er geschreven staat, de tijd alleen is winnaar.

En toch wou ik dat er iemand opstond om me te zeggen dat wat ik schreef waarde heeft en als dusdanig bewaard zou moeten worden, echter als het dan is om terecht te komen tussen de vele boeken die niet meer ter hand genomen worden heeft de waarde van mijn woorden geen enkele zin, werden mijn woorden uitgestrooid lijk kersenbloesems in de lente en was enkel het ontstaan ervan en het neerdwarrelen op de aarde van enige betekenis.

'The rest is silence'.