In feite is mijn blog mijn dagboek geworden. Het diary van de Economist dat ik blijf vullen is nu meer een dagboek over mijn blogs geworden.

Ik heb nu soms problemen om te weten waarover ik in mijn blog schrijven kan, maar ik heb deze al dertig jaar en meer. Alles overschouwd heb ik al genoeg geschreven om er zonder al te veel moeite een blog uit te halen en dan zou ik maar handelen zoals er zovelen van mijn ouderdom, die hun leven al schrijvend hebben doorgebracht, nu doen.

Ik heb er al enkelen ontmoet waarover ik melding heb gemaakt in mijn blogs. Ik zou nu, als ik Le Monde volg, kunnen schrijven over Philippe Jacottet, 87 jaar, die zijn nota’s over een halve eeuw een laatste maal herlezen heeft en de meest passende eruit verzameld heeft in zijn boek ‘Taches de soleil, ou d’ombre’ (Le Bruit du temps, 206 p. 22 €).

Heb vroeger ook al eens een dergelijke poging gedaan, heb onder de titel ‘Fragmenten’, de essentie van vijf jaar dagboeken samengebracht in een bundel van ruim 300 pagina’s. Ik zou dus verder kunnen gaan en zien wat ik nog halen kan uit de erop volgende jaren. Ik zou dan tenminste de zekerheid hebben dat behouden blijft wat ik wens dat behouden blijft, zodat er nooit iemand anders met die problemen geconfronteerd wordt. Maar wat voorbij is, is voorbij en wat geschreven staat blijft geschreven, wat niet belet dat ik uit vorige teksten fragmenten kan gaan halen om deze te herwerken als blog.

Ik ben dus nog helemaal niet leeg geschreven al heb ik soms het gevoel leeg geschreven te zijn.

Laat het me dus zo stellen dat ikzelf ga halen wat belangrijk is uit wat ik vroeger geschreven heb, en dat mijn te bewaren dagboeken beginnen met mijn eerste publiek gemaakte blog van juli 2011. Wat niet beletten mag dat er ook nog een schifting wordt gedaan in wat tot op vandaag als blog verschenen is. 

Monique Petillon in Le Monde, herneemt in haar recensie, de woorden van Jacottet die ik zeer treffend vind: 

‘Les premières années, je passais une grande partie de la journée à traduire Musil. La note était un moyen de garder contact avec le monde poétique. Je ne m’en suis jamais défait. J’ai trouvé dans Littré se beau mot ‘semaison’ qui m’a paru convenir à cet ensemble de choses vues, chose lues, choses rêvées. Il y avait là des espèces de graines qui pouvaient s’épanouir en poèmes.’

Het wordt dan toch misschien stilaan tijd dat ik er ernstig aan denk mijn vroegere dagboeken boven te halen.