xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De geschiedenis van Oedipus en Antigone van Sophocles blijft onze schrijvers achtervolgen. Heeft de schrijver zich geïnspireerd op een historisch verhaal en zat het verweven in de traditie, of is het een geniale vinding van Sophocles geweest?

George Steiner in zijn boek over de verschillende Antigone’s die de Westerse literatuur rijk is, was geneigd te besluiten dat een historisch gebeuren aan de basis moest liggen en nu lees ik dat ook Cees Noteboom in een zelfde idee zou kunnen geloven.

In een interview toegestaan aan Michaël Bellon in de Standaard van 14 december, handelend over zijn boek ‘De Brieven aan Poseidon’ wist Noteboom te vertellen:

‘De tragedies van Sophocles zijn wellicht ook ontstaan uit faits divers die men in het klassieke Athene aan elkaar doorvertelde’.

Ik weet nu wel dat het voor Stefan Hertmans geen verschil uitmaakt of de geschiedenis van Antigone een historische ondergrond heeft of niet, maar voor mij ligt dit heel gevoelig, omdat niemand de moed heeft verder te gaan kijken en niemand ook maar de minste moeite doet om ‘Oedipus and Akhnaton’ van Immanuel Velikovsky te gaan lezen, die hierin op een voor mij dan toch geloofwaardige wijze het bewijs brengt dat Akhnaton en Oedipus een en dezelfde waren (en Antigone, de dochter van Oedipus, Meritaton, de dochter van Akhnaton).

De grote moeilijkheid ligt natuurlijk in het feit dat Velikovsky, Akhnaton plaatst – moet plaatsen – in de VIIIste eeuw v.Chr. en niet in de XIIde, zoals de traditionele geschiedenis van Egypte ons leert. De Egyptologen wensen niet dat hieraan ook maar iets gewijzigd wordt wat niet bewijst dat ze gelijk hebben. Wegener heeft ook een tijdje  (50 jaar)moeten wachten alvorens hij geloofd werd.

Niet dat 'ik' het gelijk van Velikovsky zou kunnen bewijzen, maar zijn boek is waard ter hand te worden genomen.