|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het leven dat
ogenschijnlijk stilstaat omheen hem terwijl binnen in hem alles in beweging is.
Hij weet dat de herfst hem overvalt, hij weet dat de cellen in zijn lichaam
zich langzamer vernieuwen. Weet dat voortdurend andere gedachten ontstaan in
hem, die hij niet opvolgen kan, die zich lijk wolken voortdurend wijzigen,
wegdrijven en terug opduiken.
Maar hij is bezeten
om dit alles op te tekenen, gedachten opspringend uit gedachten, lijk cellen
geboren uit cellen. En groeiend in hem, de idee van Lacroix en van zovele
anderen, dat hij maar blijft herhalen. Elke dag in een andere toonaard.
Hij is deel van de
Kosmos die IS, het grote ZIJN; hij is deel is van het oneindige sublieme leven,
deel en schakel; hij is voortzetting van wat is, naar wat komt: God of welke
naam je ook geven wilt - het binnenste zijnde en het Universum het zichtbare,
en beiden samen, elk deeltje ervan met zijn binnenste en zijn buitenste, hoe
minimaal ook, verbonden met elk ander deeltje ervan, één ineen slingerende,
ineen groeiende, ordenende beweging van het Zijn. Lacroix noemt dit le flux cosmique, le produit de lEsprit.
Uiteindelijk, vanuit
het oogpunt van het Zijn is er enkel beweging, is het streefdoel van het
Universum, in zijn totaliteit, niet de mens, maar de Geest, zoals hij opduikt
in de mens, waarvan we ons, als we maar willen, als mens een idee kunnen
vormen. De Geest die het binnenste is van het Universum, het deel dat primeert,
het deel dat Leeft en Heerst, het deel dat overleven zal, alle materiële
beelden die we er van hebben ten spijt.
Dit zijn zaken die
hij schrijf, alles in hem bewegend met wat is van de zee, het licht en de
luchten hier, waar hij eens te meer is aanbeland.
|
