xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik heb gisteren het Universum ondergaan in een uitzending op BBC Four, met schitterende, wondere foto’s van sterren en melkwegstelsels, van – wat ik me nog herinner - de Orionnevel en de planeet  Jupiter. Beelden waar ik me vragen bij stel over én de oneindigheid van het uiteenspattend Universum én de ongelooflijke verscheidenheid en pracht ervan, én de gedachte die ik overhoud dat het Universum een meer dan levend organisme is. Ooit schreef ik trouwens dat ik die foto’s zag als afbeeldingen van God.

Dit was gisterenavond.

Maar als ik dan, op mijn nuchtere maag – zou mijn vader gezegd hebben – geconfronteerd word met de vraag in de Standaard van 11 oktober: ‘Kan een concilie de Kerk redden?’

En een vorm van antwoord hierop geformuleerd door de theoloog, Jürgen Mettepenninge: ‘De bekoring van de wanhoop is groot, maar toch blijf ik hopen’, dan kan ik me inbeelden dat dit Concilie, dat er aan komt, er een is van de laatste kans[1].

Het erge is dan, dat de Kerk geen wapen meer is tegen de meer dan opduikende Islam; dat de Kerk verstikt zit in haar dogma’s die de jeugd, zegge de twee laatste generaties, niet meer aanvaardt en dat we dringend terug moeten naar de geest van Paulus, maar dan ook niet naar wat hij ons wist te vertellen over de erfzonde in zijn brief aan de Romeinen.

Ik schrijf dit, maar het is geen vreugde dit te schrijven, het  is ook een vorm van wanhoop, maar dan geen bekoring, maar een realiteit van hopeloosheid.

Als ik dus antwoorden moet op de vraag van de Standaard: ‘Kan een Concilie de Kerk redden?’ ‘I’m afraid not’.