xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het stond geschreven in het grote Boek van Psalm 139, dat ik vandaag, na mijn blogs van de vorige dagen, deel IV van Gilliams’ Vita Brevis, nemen zou uit zijn rek waar het al vele jaren wachtende was. Dat ik het openen zou om er dit korte gedicht terug te vinden van zuster Hadewych[1], opdat ik, zoals me werd ingefluisterd - en dit kan enkel door de geest van mijn overleden broeder Daniël zijn, of door de geest van Gilliams zelf, of door zuster Hadewych, of door wat absoluut geen toeval mag genoemd - terug zou vallen op wat me schijnbaar blijft achtervolgen:

Alle dinghen

syn mi te inghe

ick ben so wyd.

De roep van de mens in de grote stilte van God, de smeekbede naar een woord van Hem, een teken, een opening.
Gilliams zegt niets over dit gedicht, hij citeert het maar, hij ziet hierin niet het minste verband met God of met wie of met wat, maar voor Hadewych is het duidelijk een schreeuw tot God.

Het is meer dan een gebed, het is een roep naar de ruimte die God is, de ruimte van het oneindige tot ver buiten de muren van haar kloostercel, over de bomen heen, de wijde trillende luchten in, naar de open armen van haar God, om weg te zijn van de engheid van de dagelijkse dingen, het wassen, het koken, het boenen van vloer, van meubels.

Haar verlangen naar het gans andere is zo wijd, zo groot, zo adembenemend dat ze het uitroepen moet in enkele woorden die blijven weergalmen in de ruimte en tot bij ons.