Ik schrijf omdat ik, hier gekomen, schrijven moet

er is geen alternatief, de golven voeren woorden

aan, de luchten die we raken kunnen,

de tijdloosheid die van de meeuwen is.

Een vriend, een compagnon alhier gemist

al was het maar om iets onbelangrijks hem

te zeggen, al was het maar om stil te zijn,

ingekeerd te zijn, niet wetende,

wat ons lot zal zijn na deze stonde of wat

verklaard zal worden of misschien verzwegen.

Water aan mijn voeten kolkend, naar

de einder toe geschubd met lichtgeflonker

al vertellen het maar weinigen:

de zee een zaligheid, de wind, zijn adem,

ons bekoren kan. Al drijft de aarde

naar de avond toe, we blijven toch nog even,

hoe rood het westen kleurt,

lijk vlekken droom de blauwe banden

tussenin die plots verdwijnen zullen,

opgeschrikt.

Ik schrijf omdat ik hier gekomen schrijven wil

en nóg wil keren, voor een lange tijd,

maar ook het kan

dat ik hier nimmer meer zal komen,

want ook dit schrijven weegt niet veel.

Even hier maar zijn, en vooraleer

het opgetekend, de wind gekoeld,

de laatste schilfer zilver weg,

het rood al opgelost, al is dit alles

niet zo veel, slechts woorden

die hier hangen bleven

lijk late bladeren in de bomen.

En een lichtstraal nog,een teken van uit

de hoogten, want hoe kan het anders,

dat woorden ons beroeren blijven

alsof het golven waren,

letters uit de einder losgerukt

en tot woord gekomen, meer niet,

maar met het fijnste potlood opgetekend

zo simpel is het, al weet ik beter.

Ik schrijf omdat ik hier gekomen schrijven kan

omdat ik hier weer dichter kwam,

dichter dan ik ooit gekomen ben,

de mens die overrompeld wordt, hier deel

van golf geworden.

Eeuwigheid die me omhelst.