Hoe ik me voel vandaag?

Lamlendig, noch min noch meer, met een piepende adem, beweegloos uitgestrekt op het bed in de kamer, redenen genoeg om ‘geen’ blog te schrijven.

Maar als ik het eenmaal doe, ik het nog zal doen en dan zit in een straatje zonder einde. Ik doe een poging  dus en ik  antwoord aan   wie me de vraag stelde dat de handelingen van de mensen hier op aarde, geen zorg zijn voor waar ik nog altijd geen naam voor heb, namelijk diegene die regeert over de Kosmos die Hij is.

Zijn domein is de geest van de mens en het is via deze geest dat hij de handelingen van de mens ombuigen zal tot wat hij wilt dat deze ooit worden zullen, een ooit, dat veraf kan liggen.

Dit is nog maar eens ‘arm’ menselijk bedacht en geschreven om te blijven binnen het paradigma waar ik nu al enkele dagen mee te koop loop en dat ik, ziek, gezond of het sterven nabij aanhalen blijf.

Maar zeg me, hoe kunnen wij, simpele geesten met weinig diepgang,  spreken in dagelijkse woorden over wat de Kosmos is, hoe hij er is en vooral waarom hij er is, opdat we beter zouden weten waarom wij er zijn, zoals ik denk, gekroond en op een ‘piédestal’ geplaatst.

Ik schrijf dit nogmaals, maar ik zeg je ook de wereld is me plots vreemd geworden, ik voel me moe, te moe om verder te schrijven vandaag. Ik houd het dus bij deze portie woorden, voldoende geladen opdat ik ze zou laten gaan zoals ze er staan

Altijd maar eindigend: hopende. Eens zal dit laatste woord ook niet meer geschreven worden.