Ik hoorde en weet nu heel wat over het fenomenale, het  sensationele evenement van gisteren 8 april dat zichtbaar was in Mexico en in Texas en gedurende ruim een uur in beeld werd gebracht door de BBC.

De toeschouwers die het ter plaatse ‘live’ meemaakten waren in alle staten van vervoering en ik begrijp hen als het ineens in volle dag nacht wordt, maar ik die het mocht meemaken op het scherm was er evenzeer door gefascineerd en de omstandigheden hebben gewild dat ik op het juiste ogenblik overgeschakeld ben naar de BBC, ik had het echt niet bete r kunnen beleven.

Achteraf heb ik me afgevraagd of het ook bij de toeschouwers bijzondere gevoelens had losgewrikt, of er onder hen waren die nagedacht hadden over de structuur van ons Universum, hoe het kon dat we erdoor op een dergelijke wijze door geroerd worden, erdoor zelfs  in ontroering gebracht?

Hebben ze zich, eens terug tot normale gevoelens, afgevraagd welk wonder dit Universum wel is en welk geluk mee gemaakt te hebben wat het Universum hen heeft voorgeschoteld; hebben ze geweten dat bij momenten we overspoeld worden door het Universum.

Ik wil ditmaal niet verder gaan. Het gebeuren was verwondering, was een lichte slag om de oren, niet om erover verder te mediteren.

Ik ook ga er niet verder over uitweiden, ik had vandaag andere geschriften te verzorgen zodat ik te laat begonnen ben aan deze blog, soms hebben andere zaken voorrang

Laat me dus toe afscheid te nemen. Ik weet dat  mijn goede vriend Paul onvermijdelijk zal gedacht hebben aan Hergé en aan de zonsverduistering die hem toeliet Tintin op een zeer ongewone wijze te vrijwaren van de dood. Alleen het génie van een Hergé kon aan de mogelijkheid denken geboden door een zonsverduistering in het Land van de Inca’s, of welk volk ook.