Vanmorgen bij het opstaan donkere pianoklanken in de kamer,  ik zocht naar woorden voor de donkere gevoelens van de componist, van wie ik de naam wel raadde maar er niet zeker van was en het ook niet heb opgezocht achteraf, het niet nodig was te weten wie hij was nu ik wist hoe hij er was, dof and sad.

Ik wou alles noteren, omdat, vond ik, dankzij de doffe aangehouden klanken vastgezet in de sonate, ik me innerlijk, als ik diep in mij keek, ik me eigenlijk goed voelde: een mengeling van het duistere dat de componist in zijn eenzaamheid moet gevoeld hebben en bij mij een aanzet om er niet op in te gaan, om hem niet te volgen op zijn wandeling langs donkere waters met de late zon in het westen, het voor mij het begin was van een nieuwe dag.  Ik hem niet volgen wou, ik mijn eigen weg wou gaan om meer licht dan donkerte te zijn.

Ik ademde, ik leefde, ondanks de hoestbuien die ik had. De woorden kwamen, braken uit hun bolster en de dag begon, losweg: het bloed dat stromen ging, het oude hart, dacht ik, dat zich wentelde op het ritme van altijd.

Ik houd nog altijd iets dat verrassing is, dacht ik, iets waar ik me aan vastklampen kan, al is het maar het ogenblik van het schrijven; iets dat een begin, een ver begin van vreugde is, maar het volstaat, meer is er niet nodig, een schijn ervan volstaat.

Ik ben niet de componist van de zwaarte vandaag, toch deze morgen niet, en nu ik dit geschreven heb ook niet deze van de avond noch deze van de nacht. Maar deze van de sonatine van mijn woorden als ik mijn vlucht als poëet nemen ga: een ruiker bloemen in een blauwe vaas van Delft, op een oude eiken tafel in een woning met een breed open haard, waarin het vuur nog smeulend is en de geur er hangt van eikenhout zoals Salvatore Quasimodo het schreef als hij het had over zijn ‘Antico inverno’, een gedicht dat ik eens overschreef op een late tekening van mij, die ergens is terecht gekomen, ik weet niet meer waar.  

Of, alles samen nu, hoe ik mijn woorden ingekaderd wou zien: de doffe klanken van de morgenpiano, de vreugde van het schrijven en de geur van eikenhout

Omdat het een vreemde dag is, bezield door de donkere effen klanken van de piano van een eenzame componist die ik nu ken maar wiens naam geen nood meer heeft vernoemd te worden, hij is de klank van de piano en ik draag hem in mijn hart.

Wat ik weet van hem: zo las ik eens, dat zijn piano door Russische soldaten uit het venster in Warschau op de straat werd gegooid.