Wat ik gisteren geschreven heb kon niet anders dan gisteren geschreven worden en wat ik je vandaag ga voorleggen was bestemd om vandaag te verschijnen. Het zijn de omstandigheden die hierover beslissen en deze bestaan uit honderden aanleidingen die we kennen of niet kennen, maar hoe ook, zij zijn het die de richting en de inhoud bepalen zullen.

Alles vloeit voort uit alles, schreef ik gisteren, dit is de gang van de wereld en dit ondervind ik dagelijks als ik terugblik om, eens aangekomen, te zien vanwaar ik vertrokken ben.

Het is het raadselachtige van de hand en de pen die over de lijnen gaan - of zoals het nu gebeurt bij mij, de vingers die de toetsen bespelen - waarbij gedachten worden neergezet die er voorheen nog niet waren maar die er staan, plots, in een glorie van klaarte of, wat ook kan, de inhoud ervan in lichte nevel gehuld.

Het is een vorm van automatisme, het opnemen van wat opborrelt uit jou en het neerschrijven ervan, een  afdruk van de weg die je neemt om aan te komen waar je nog niet waart.

Geen wandeling dus naar een plaats die je kent of wilt kennen, geen essay of geen verhaal, maar een wandeling in de woestijn, heuvel op en heuvel af om aan te komen in een oase die er misschien kan zijn.

k ben dus voortdurend begaan met het wonder  dat het schrijven  is, zoals Freeman Dyson ermee begaan was, hij aanzag het nog meer bevreemdend dan de vlucht van de monarch butterfly van Mexico naar Canada en terug.

Wat ik als geschreven achterlaat heeft de vaagheid van een soort plant die opgedoken is uit het niets, maar wat het  verrassende ervan betreft het niet haalt van een plantje dat opgeschoten is uit de aarde onder de bonsai die ik meen te kunnen kweken uit het zaad van een appelsien; een onooglijk plantje waarvan de blaadjes niet groter zijn dan een speldekop.

Ik zou er aan voorbijgaan ware het niet dat het een kosmische achtergrond heeft, hoe minimaal ook en dat ik dit ook denken moet van de woorden die ik schrijf. Ze komen uit een zelfde onzichtbare bron.

Ik ga dan heel, heel ver als ik dit schrijf, maar schrijven is nu een maal mijn stelregel, mijn axioma.