Ik herwerkte een tekst van vroeger omdat ik hem zie als een soort van geloofsbelijdenis die ik hier bevestigen wil omdat ik voel dat de vermoeidheid vlugger en zwaarder begint toe te slaan, wat een mogelijk voorteken kan zijn.

Het is me duidelijk dat de vroeger bestaande theologie in verband met de zin en de betekenis van de dood van Christus, heel wat ingewikkelder is geworden dan de nog immer bestaande stellingname inzake de zonde voortvloeiend uit het gebeuren van Adam en Eva.

Echter, en dit wil ik onmiddellijk benadrukken, dit vermindert in niets de grootheid van Christus en van Paulus, integendeel, het verheft hen als mens onder de mensen en als sterkend voorbeeld voor de mens die een regel zoekt om naar te leven. Maar we hebben ons afgekeerd van het krampachtig dogmatische van de regels van de Kerk, zodat we ons thans bevinden: losgeslagen en ontheemd, zoekend naar nieuwe begrippen en nieuwe formules, vertaald naar onze tijd toe: een totaal nieuwe horizon die aanvaard kan worden zowel door gelovigen als niet-gelovigen.

De woorden die uit mij oprijzen dragen in zich een wanhoopskreet omdat ik niet van stof wil zijn en tot stof terugkeren en ook omdat ik niets te maken wil hebben met een God die hier op aarde zou tussenkomen zoals algemeen gedacht werd en nog wordt.

Laat God of Yahweh of Allah bij diegenen die hem loven en danken, maar dat men me toelate ‘God’ te beleven van uit een kosmisch gerichte gezichtshoek: de Kosmos Zijn levend lichaam zijnde.

Of, is het beter dat ik zwijg als alles in mij roept naar een mens van een andere dimensie die hem bindt over alles heen aan het Alfa, het begin van alles, en hem tevens situeert op zijn weg naar het Omega, het einde van alles?

Zo niet is de dood, niet de lichtende eeuwigheid  maar wel de donkere holte en heeft het geen zin, verder te willen reiken dan wat Steven Weinberg, wat Leo Apostel, wat zovelen met hen, in hun grote oprechtheid meenden te moeten besluiten: hopen op het licht maar vrezen dat het de duisternis zal zijn. Echter kan dit ook omgekeerd worden gezien: vrezen dat het de duisternis kan zijn maar desondanks hopen op het licht, omdat deze hoop ingebakken is in onze genen, al schijnen we dit niet voluit te weten of te willen weten.