Is er nog één gedachte, in de reeksen blogs die hij al geschreven heeft, die niet werd herhaald, niet herop gefrist, niet verder uitgesponnen, of is het zo geweest dat elke blog iets nieuws heeft gebracht, iets onverwacht, iets om niet zo vlug te vergeten?

Een vraag die plots opduikt als hij neer gaat zitten en hij met zijn woorden oprukt uit de nevel van het ’niet-zijn’, om binnen te komen in de wereld van het ‘zijnde’ waarbij telkens zinnen ontstaan, die samengevoegd, een deel van zijn dag vertellen.

Dit gebeurt altijd op een wellicht archaïsche - gezien zijn leeftijd - uitdraging die moet overkomen als een uitdaging van de lezer om de inspanning te doen die hij, als  auteur ervan heeft gedaan om te vatten wat er geschreven staat. 

Na al die jaren dat hij meende te kunnen opstaan als schrijver, heeft hij geleerd dat dit zo maar niet aan elk van ons gegeven is, dat er velen zijn die aan het schrijven zijn, die herlezen wat ze schreven en herwerken wat ze dachten, van de prille morgen tot de late uren van de nacht, en dit alles, tussen alle dagelijkse bezigheden door.

Vandaag is er een uiterlijk klein gebeuren maar voor mij o zo groot aan betekenis te vermelden:  ik heb het oranjeboompje dat ik vorig jaar met een pitje gezaaid had, uit zijn aarde genomen, de wortelingen ervan ingekort en het geplant als bonsai. En wonder, het draagt nu zijn eerste (uiterst kleine) blaadjes en staat naast mij opgesteld zodat ik bijna zeggen kan dat ik getuige ben, elk ogenblik van de dag, van de groei ervan, van het leven erin.

Er is dus niet alleen de groei van mijn geschriften maar nu ook deze van de nieuwe bonsai in wording. Ik houd jullie op de hoogte van zijn evolutie. Eigenlijk is het mezelf die ik op de hoogte wil houden.

Inspirerend is hij in elk geval voor het ogenblik. Hij is mijn gezel, mijn woord is afgestemd op hem, hij omslingert als een winde mijn gedachten – sta me toe dat ik licht overdrijf - hij maakt me stil, maakt me nederig en heel klein als ik mijn woord afweeg tegen wat er aan het gebeuren is naast mij.

Bij  momenten, zoals nu, alles overheersend. Zo weet ik eens te meer dat nederigheid de enige wijsheid is die we verwerven kunnen[1].

Als ik hier niet meer wonen zal, denk ik dat hij me zal missen.

[1] Dit is een zin, niet van mij, maar van de grote T.S. Eliot: ‘The only wisdom we can hope to acquire is humility, humility is endless’