Dit is dan mijn levensregel: bezig zijn zoals ik bezig ben, dit betekent, naast mijn leven van elke dag een leven te hebben dat van het schrijven is, hierbij indachtig zijnde de woorden van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren.

Ik ben aldus ten volle bewust dat mijn ‘mijmeringen’ - want andere schrijf ik niet - in boekvorm niet de minste kans maken en, dat ik me, zoals je het weet, gelukkig voel een andere vlottere weg gevonden te hebben

Maar als ik mijmeringen geschreven heb die ik meende te kunnen/te moeten schrijven, dan zullen ze toch als dusdanig hun sporen hebben nagelaten, zullen de gedachten erin geformuleerd, een eigen leven kennen, hoe beperkt van omvang of diepte ook, ze zullen de ruimte infiltreren en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen opgevangen worden en hun werk doen, zoals het gebeurt sedert eeuwen in de wereld van de letteren.

Jarenlang heb ik een humus aan gedachten opgestapeld waaruit ik putten kan om op te stijgen in woorden. Ik kan aldus een verhaal of een toestand of een gedachte halen uit de dagen die waren, deze naar mijn hand van het moment zetten en optekenen als de uitkomst van vele kleine als grote gebeurtenissen, onverwachte als verwachte, ingebeelde als reële, om ergens uit te komen of op een plaats die nergens is. Zoals in onderstaand stukje poëzie dat ik voor de zoveelste maal herwerkt heb:

Hij wou 
van uit zijn diepste ik
tot de hoogste luchten stijgen
en onvervaard
zijn woorden dompelen
in het licht van duizend sterren
om te schrijven dat hij
er blijven zou,
onbeweeglijk.

Hij wou
vertrekkende van uit
het binnenste van de aarde,
opklimmen langs de wortels
van de hoogste boom
de lucht in gaan,
de oneindigheid in
om aan te komen
waar niet aan te komen is
en hij er blijven zou
onbeweeglijk.

Hij wou
in één ademstoot,
van alle geslachten vóór hem
het punt aanraken
waaruit hij is opgestaan
om het aan te kleden
met zijn woorden 
om duizendvoudig te bestaan
tot hij er blijven zou,
onbeweeglijk.

Hij wou
dit niet te beschrijven gevoel
van hem wegschieten
de tijd tegemoet
om pijl te zijn
en alles te doorboren
tot hij er blijven zou,
onbeweeglijk,

voor eeuwen.